…kiedy ona była jeszcze na lotnisku, triumfalnie chowając moje 600 dolarów w swojej torebce, ja po cichu wysłałem wiadomość do ciotki Anny, siostry ojca Aleksandra. Anna zawsze była miła dla mnie i dla dziewczynek, miałam do niej zaufanie. Napisałem do niej krótko: „Moja teściowa pobrała ode mnie 600 dolarów za bilety dla dziewczynek. Powiedziała, że ​​nie są częścią rodziny. „Spotkajmy się tam, muszę porozmawiać”.

Mój plan był prosty, ale wymagał precyzyjnego wykonania. Wiedziałam, że moja teściowa była chciwa i hipokrytyczna, ale ceniła też swoją pozycję w rodzinie i to, co inni krewni o niej myśleli. Moja „twarda lekcja” miała dotyczyć właśnie tego – jej reputacji.

Droga do miejsca spoczynku była długa, ale wytrwałam, obserwując, jak moja teściowa unikała wszelkiego kontaktu z dziewczętami, pokazując całym swoim wyglądem, jak bardzo były dla niej przeszkodą. Dziewczęta odczuwały ten chłód, lecz na szczęście były zbyt pochłonięte oczekiwaniami związanymi z podróżą, aby w pełni zdać sobie sprawę z jego złośliwości. Aleksander widząc jej zachowanie zmarszczył brwi, ale nie powiedziałam mu jeszcze całej prawdy, czekałam na właściwy moment, by jego słowa nabrały większego znaczenia.

Ciocia Anna przywitała nas po przyjeździe. Puściłem jej oczko, a ona spojrzała na mnie porozumiewawczo. Szybko się zadomowiliśmy i wkrótce cała liczna rodzina zebrała się na obiedzie. Teściowa, jak zwykle, starała się być w centrum uwagi, opowiadając historie i chwaląc się. Moje córki siedziały obok mnie, trochę nieśmiałe w obecności nieznajomych.

Podczas kolacji ciotka Anna, oczywiście na mój sygnał, zaczęła rozmowę na temat tego, jak wspaniale, że wszyscy się zebrali, szczególnie młodsze pokolenie. Uśmiechnęła się ciepło do moich dziewczynek i zapytała: „Emilia, Alice, podoba wam się tutaj? Cieszę się, że mogłyście pójść z nami!”

Teściowa skrzywiła się, ale nic nie powiedziała.

Wtedy zrozumiałem, że nadeszła moja chwila. Wziąłem głęboki oddech i patrząc prosto na teściową, ale na tyle głośno, by inni też mogli mnie usłyszeć, powiedziałem:

„Jesteśmy również bardzo szczęśliwi, ciociu Anno. Jestem bardzo wdzięczna Aleksandrowi i całej rodzinie za tę możliwość. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że udział dziewczynek był zagrożony do ostatniej chwili… Teściowa była bardzo zmartwiona biletami, więc musieliśmy pilnie zrekompensować jej wydatki na lotnisku, aby dziewczyny na pewno poleciały. Dałam jej 600 dolarów za bilety, tak jak prosiła”.

Zapadła grobowa cisza. Wszystkie oczy zwróciły się na teściową. Jej twarz stała się purpurowa. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale najwyraźniej nie wiedziała co. Jej oczy błysnęły błyskawicami w moim kierunku.

Alexander zwrócił się do mnie z całkowicie zdezorientowanym wyrazem twarzy: „600 dolarów? „Mamo, czy to prawda?”

Spokojnie skinąłem głową: „Tak, Alexander. Powiedziała, że ​​to była rodzinna wycieczka i dziewczyny nie były częścią rodziny. A jeśli nie zapłacę, powie, że zgubiła ich bilety”.

Twarz Aleksandra stała się kamienna. Powoli zwrócił się w stronę matki. „Mamo. Czy szantażowałaś moją żonę na lotnisku? Wzięłaś od niej pieniądze za bilety moich córek? „Które, nawiasem mówiąc, były częścią mojej rodziny przez długi czas?”

Teściowa w końcu odzyskała głos, ale był to żałosny syk: „To… to nieprawda! Ona to wszystko wymyśliła! Oni… oni nie są spokrewnieni…”

Ale było już za późno. Ciotka Anna przerwała jej chłodno: „Maria, to obrzydliwe. Zabrać pieniądze wdowie, która ledwo wiąże koniec z końcem po śmierci męża, żeby jej dzieci mogły pojechać na rodzinną wycieczkę? Rodzina to ci, których kochasz i akceptujesz. A te dziewczyny są rodziną Aleksandra, a więc naszą”.

Głos zabrali także inni krewni, a ich twarze wyrażały szok i potępienie. Teściowa była załamana. Jej próba upokorzenia i wykluczenia moich córek zakończyła się całkowitą porażką i obnażyła jej własną podłość przed całą rodziną.

Resztę podróży spędziła w izolacji. Nikt nie chciał się z nią kontaktować, z wyjątkiem kilku jej najbardziej oddanych pochlebców. Aleksander był wściekły i nie odzywał się do niej przez kilka dni. A moje dziewczyny? W końcu poczuli się zaakceptowani. Ciotka Anna i inni krewni otaczali ich uwagą i miłością.

Moje 600 dolarów było najlepszą inwestycją w moim życiu. Kupili nie tylko bilety, ale też nauczkę dla mojej teściowej – lekcję, która pokazała jej, że nie można próbować rozbić czyjejś rodziny dla własnej korzyści i złości. Jej „zwycięstwo” na lotnisku okazało się całkowitą porażką i wyrzuceniem z serca rodziny, którą tak bardzo pragnęła kontrolować. I to było naprawdę niesamowite.