– Dlaczego miałbym się wyprowadzić? To jest moje mieszkanie! – Spojrzałem ze złością na teściową

Alena włączyła czajnik i zaczęła wyjmować kubki. Dzisiaj odwiedziła mnie moja teściowa, Nina Pietrowna. Zazwyczaj wizyty te przebiegały spokojnie, choć nie bez pewnego napięcia.

„Jaką przytulną masz kuchnię” – powiedziała Nina Pietrowna, rozglądając się dookoła. — Przecież posiadanie własnego mieszkania to taka radość.

„Dziękuję” – Alena skinęła głową. — Długo na to zbierałem pieniądze.

Nina Pietrowna ostrożnie położyła pudełko z ciastami na stole.

– Jak się czuje Sasza? Czy to Cię nie obraża? — zapytała teściowa z uśmiechem.

„Wszystko w porządku” – odpowiedziała Alena z uśmiechem. — Żyjemy długo i szczęśliwie już od roku.

Rozmowa toczyła się powoli, aż Nina Pietrowna zwróciła się do swojej najmłodszej córki.

„Moja Nastenka już całkiem urosła” – westchnęła teściowa. — W tym roku jest zakończenie roku szkolnego. Wtedy zadziała.

„Dobrze zrobione, dziewczyno” – odpowiedziała uprzejmie Alena. — Dokąd planujesz się udać?

„On chce iść na studia prawnicze” – oczy Niny Pietrowna rozbłysły. – Moja mądra dziewczynka. Tylko ja się martwię.

– Dlaczego? – Alena rozlała herbatę.

– Nastya dorasta. Powinna już żyć osobno i zyskać niezależność” – teściowa z namysłem mieszała cukier. — Nie możesz siedzieć pod skrzydłami matki na zawsze. A to daleko od naszych przedmieść.

Alena skinęła głową na znak zgody.

– Mówisz poprawnie. Kiedy byłem studentem, mieszkałem w akademiku. Mimo że było ciasno, panowała tam taka wolność!

Nina Pietrowna dziwnie spojrzała na synową, ale milczała. Alena nie zwróciła na to uwagi. Nigdy nie wiadomo, o czym myślała ta kobieta.

Tydzień później teściowa przyszła nas odwiedzić ponownie. Tym razem z Sashą. Mąż był zmęczony po pracy i szybko poszedł wziąć prysznic.

„Nastenka przygląda się uniwersytetom” – Nina Pietrowna pociągnęła za róg obrusu. — Mówi, że chce studiować w ośrodku.

„To prawda” – potwierdziła Alena. — W centrum jest więcej możliwości.

„W akademiku po prostu nie ma wolnych miejsc” – westchnęła teściowa. — A wynajęcie go kosztuje tyle pieniędzy!

Alena ze współczuciem pokręciła głową.

– Tak, ceny są teraz bardzo wysokie.

Nina Pietrowna ściszyła głos.

– Wiesz, cały czas myślę… Powinna mieć własne miejsce. Aby nikt nie rozkazywał i nie wydawał rozkazów.

„Posiadanie własnego domu to marzenie wielu osób” – wzruszyła ramionami Alena. – Ale teraz jest trudno.

„Nigdy w życiu niczego nie oszczędzałam” – westchnęła smutno Nina Pietrowna. — Wszystko dałam dzieciom. Otrzymałem z powrotem mieszkanie w Związku Radzieckim. I to wszystko.

Tego wieczoru podczas kolacji Sasza zaskoczył Alenę pytaniem.

– Co myślisz o Nastii?

„Wszystko w porządku” – Alena wzruszyła ramionami. – I co?

„Tylko pytam” – Sasha odwróciła wzrok.

Podczas następnej wizyty Nina Pietrowna przywiozła album ze zdjęciami.

„Spójrz, to jest Nastenka na zakończeniu dziewiątej klasy” – teściowa czule przewracała strony. – I oto jesteśmy na morzu.

„Piękna dziewczyna” – powiedziała szczerze Alena.

„Ona jest taka jak my” – teściowa z dumą skinęła głową. – Wiesz, czasami nie śpię w nocy.

– Co się stało? — Alena zaczęła się martwić.

„Myślę o tym, jak pomóc jej z mieszkaniem” – Nina Pietrowna zacisnęła usta. — W dzisiejszych czasach nie można nigdzie się ruszyć bez własnego kącika.

„Ale ona jest jeszcze bardzo młoda” – Alena ostrożnie zaprotestowała. — Jeszcze jest czas.

„Ona jest młoda, tak, jest młoda” – teściowa skinęła głową. — Tylko czas szybko leci. Nim się obejrzysz, będziesz mieć trzydzieści lat.

Alena ponownie skinęła głową, choć ta upartość zaczynała ją nieco niepokoić.

Miesiąc później, podczas rodzinnego obiadu, Nina Pietrowna ponownie poruszyła ten temat.

„W naszej okolicy mieszkania jednopokojowe stały się naprawdę drogie” – westchnęła, nakładając Saszy talerz. — To całkowicie przekracza budżet Nastenki.

— Może kredyt hipoteczny? — zasugerowała Sasza. — Teraz nawet pierwsza wpłata jest niewielka.

— Jaki kredyt hipoteczny! – Nina Pietrowna podniosła ręce. – Ona nadal będzie się uczyć. Skąd wziąć pieniądze na płatności?… Ciąg dalszy trochę niżej w pierwszym komentarzu… Skąd wziąć pieniądze na płatności? Jej stypendium będzie marne, jeśli w ogóle jakieś będzie miała. Nie, kredyt hipoteczny nie wchodzi w grę. A kto jej to da? Jest jeszcze młoda, nie ma żadnego doświadczenia zawodowego. Tobie było łatwiej, Alena. Już stałeś na nogi, pracujesz i sam zaoszczędziłeś na mieszkanie. „Po prostu sprytne.”

Nina Pietrowna uśmiechnęła się najczulszym uśmiechem, na jaki było ją stać, ale coś w jej spojrzeniu sprawiło, że Alena się napięła. Ta pochwała brzmiała jakoś… podejrzanie słodko.

„Tak, pracowałam” – odpowiedziała ostrożnie Alena – „ale nie było to łatwe. A moje mieszkanie jest małe, to tylko jednopokojowe mieszkanie”.

„Jednopokojowe mieszkanie – tak! – ożywiła się teściowa. – Ale jakie! W takiej pięknej okolicy! W samym centrum! Wszystko pod ręką! A uniwersytety są w pobliżu. Byłoby przyjemnością dla Nastenki tam dotrzeć! Nie tak jak z naszych przedmieść”.

Alena poczuła, jak od środka narasta fala chłodu. Podejrzenia, które przez ostatnie kilka tygodni cicho tliły się, nagle wybuchły jasnym, przerażającym płomieniem. Skierowała wzrok na Sashę. Uważnie wpatrywał się w swój talerz, jakby chciał wbić w niego wzrok.

„Cóż, tak, okolica jest wygodna” – zgodziła się Alena, próbując zrozumieć, dokąd zmierza jej teściowa.

„Dokładnie! – Nina Pietrowna uderzyła dłonią w stół tak mocno, że naczynia lekko podskoczyły. – Więc o to mi chodzi! Sasza i ja konsultowaliśmy się tutaj…”

Słowa teściowej zawisły w powietrzu. Alena powoli odwróciła głowę w stronę męża. Spojrzał na nią z poczuciem winy i szybko spuścił wzrok. Serce Aleny zapadło się. „Skonsultowaliśmy się z Saszą…” Więc on jest w temacie. Co więcej, mógł być zamieszany w ten plan.

„Widzisz, Aleno” – kontynuowała Nina Pietrowna bardziej pewnym tonem. – Nastenka naprawdę potrzebuje tego mieszkania. No cóż, nie to… No cóż, *twoje* mieszkanie. W okresie trwania studiów. To logiczne, prawda? Studiuje w ośrodku, potrzebuje gdzieś mieszkać. Czy posiadasz odpowiednie mieszkanie?

Alena słuchała, a krew waliła jej w skroniach. Ma to sens? Oddać mieszkanie, na które oszczędzała przez wiele lat, swojej synowej, którą widziała tylko kilka razy w życiu? Podczas studiów? A gdzie ona będzie mieszkać?

„A ja… i gdzie będę mieszkać?” – Głos Aleny drżał, ale starała się zachować spokój.

„No i gdzie? – zdziwiła się Nina Pietrowna, jakby Alena zadała najgłupsze pytanie na świecie. – Ty i Sasza zamieszkacie z nami! W naszym domu. Mamy tam dużo miejsca. Sasza jest moim synem, zawsze jest tam mile widziany!”

Zaszokować. Oszołomienie. A potem – złość. Bezczelny, kipiący gniew. Czy oni mówią poważnie? Wymyślili plan za jej plecami, a teraz stawiają ją przed faktem dokonanym? Zabrać jej mieszkanie i przenieść ją do domu teściowej, gdzie będzie żyła jak zwierzątko domowe, pod wieczną opieką Niny Pietrowna?

„Co masz na myśli mówiąc, że zamieszkamy z tobą?!” – Alena nie mogła już dłużej powstrzymywać się. Zerwała się od stołu, przewracając krzesło. – A moje mieszkanie?! To jest *moje* mieszkanie! Kupiłem to! Się!”

Nina Pietrowna odchyliła się na krześle, z jej oczu zniknęła wszelka czułość, pozostała jedynie chłodna kalkulacja i odrobina irytacji.

„Czemu tak krzyczysz, Alena? — powiedziała z wyrzutem. — Jesteśmy rodziną! Musimy sobie pomagać. Nastenka *naprawdę* potrzebuje tego mieszkania. Ty tymczasem zostaniesz u nas. To jest tymczasowe. Dopóki Nastia się uczy. Cztery, pięć lat, może sześć. „Nie tak długo”.

Sześć lat! W jej mieszkaniu, Aleny, zamieszka obca osoba, podczas gdy ona sama zostanie oddana pod skrzydła swojej teściowej do domu, w którym nigdy nie czuła się pełnoprawnym członkiem rodziny. A Sasza… Sasza siedział cicho, z głową spuszczoną. Jego milczenie było gorsze niż jakiekolwiek słowa. Oznaczało to, że wiedział. Wiedziałem i się zgodziłem. Czy nie odważył się sprzeciwić matce?

„Tymczasowo?! Sześć lat?! Czy ty w ogóle rozumiesz, co mówisz?! – Alena poczuła, jak całe jej ciało drży z oburzenia. – To *moja* własność! Zapracowałam na nią! I nigdzie się nie ruszę! A tym bardziej nie zamierzam jej komuś oddać!”

Wtedy Sasza w końcu podniósł głowę. W jego oczach widać było mieszaninę zakłopotania i wyrzutu.

„Alena, mamie też jest ciężko” – powiedział cicho. – Nastya…

„Trudno?! – przerwała mu Alena. – Czy to nie jest dla mnie trudne?! Sama zaoszczędziłam na to mieszkanie! A ty, Sasza?! Wiedziałeś o tym?! I milczałeś?!»

Sasha wzdrygnęła się i znów odwróciła wzrok. Nina Pietrowna pochyliła się do przodu.

„Alena! Nie mów tak do mojego syna! — jej głos stał się szorstki. — Ale zaproponowaliśmy ci dobrą opcję! Zamieszkaj z nami, pod nadzorem! To dla twojego dobra! A Nastenka… ona naprawdę potrzebuje *tego* mieszkania!

I właśnie tutaj, w tej chwili, gdy Nina Pietrowna po raz kolejny wskazała palcem na ściany swojego, Aleny, mieszkania, wszystkie elementy układanki połączyły się w całość. Wszystkie te wizyty, rozmowy o Nastence, o jej studiach, o trudnościach mieszkaniowych, o urokach ośrodka – to był celowy, przemyślany atak na jej majątek. Systematycznie nakłaniali ją do tego pomysłu, a teraz po prostu postanowili pójść własną drogą.

„Po co mam się wyprowadzać? To moje mieszkanie! – spojrzałam ze złością na teściową, czując, jak zalewa mnie żal i wściekłość. – Nie masz prawa decydować za mnie, a tym bardziej rościć sobie prawa do mojej własności! Nigdy! Słyszysz?! Nigdzie się nie wybieram! A Nastya nie będzie tu mieszkać!”

W pokoju zapadła martwa cisza. Twarz Niny Pietrowna pobladła ze złości. Sasza siedział tak, jakby został rażony piorunem. W tym momencie Alena zrozumiała, że ​​jej stare życie już nie będzie istnieć. Ta rodzinna kolacja była ostatnią w ich związku, przynajmniej w takiej formie, w jakiej istniał wcześniej. Stała pośrodku swojej kuchni, jej mały, przytulny świat, który niemal legł w gruzach, i czuła się silniejsza niż kiedykolwiek. Broniła swojego domu. Ale jakim kosztem? Pytanie zawisło w powietrzu, ciężkie i ciche, jak przewrócone krzesło za nią.