Wasilij stał przy płocie i marszczył brwi. Ponieważ jednak jego sąsiad miał ogromny, dwumetrowy płot, faktycznie nie było na co patrzeć. Z krótkimi wizytami mieszkał tu nowy sąsiad, którego wszyscy nazywali „nowym Rosjaninem”, a miejscowe dziewczyny często o nim marzyły. I ktoś nawet próbował się zbliżyć, bo po całej wsi od dawna rozeszły się pogłoski o tym, jak dziewczyny „wieszały się” na bogatym mężczyźnie.

Wasilij słyszał strzępy rozmów. Najwyraźniej przyszła jakaś kobieta, żeby wszystko uporządkować. Chociaż z jej głosu można było wyczuć, że raczej płacze. Ale Oleg, jak nazywano sąsiadkę, najwyraźniej nie wytrwał w ceremonii i brutalnie wysłał ją do piekła. Wasilij wziął łopatę – zebrał się śnieg i podwórko zostało zmiecione. Niektórzy robią sceny miłosne, inni muszą odśnieżać.

Około piętnaście minut później przez bramę przebiegła młoda kobieta. Wasilij ze zdziwieniem ją rozpoznał – była to Katya, przyjaciółka jego żony. Już miał ją zawołać, ale w porę zorientował się, że była u sąsiadki. W milczeniu pokręcił głową:

„Czy to naprawdę Katka?…” – zdziwił się.

Odkąd zmarła Rita, żona Wasilija, nie widział Katii. To prawda, że ​​​​po pogrzebie przyszła kilka razy i kłóciła się z nim, ale było to w czasie, gdy Wasilij ciągle pił. Wszystko działo się w jakiejś mgle, a czasami nawet wątpił, czy to się naprawdę wydarzyło.

Rita zmarła w szpitalu powiatowym wraz z pasierbicą. Wasilij przypomniał sobie tylko, jak dużo pił, próbując jakoś złagodzić ból. Mniej więcej rok później przyśniła mu się Rita – stanęła przed nim smutna i powiedziała:

„Szybko o mnie zapomniałeś”. Nawet do mnie nie przychodzisz.

Budząc się zlany zimnym potem, Wasia nie mogła się doczekać poranka. Gdy tylko nastał świt, pobiegł na cmentarz. Widząc grób zarośnięty chwastami, z przekrzywionym krzyżem, powiedział:

– Wybacz mi, Rito…

Spędził tam cały dzień, dotykając w dłoniach każdego źdźbła trawy. Następnego dnia Wasilij udał się do dyrektora folwarku Stepanycha.

„Daj mi pieniądze” – powiedział stanowczo. – Będę pracować, oddam każdy grosz. Chcę zamówić ogrodzenie i postawić pomnik Rity.

Stepanich patrzył na niego długo. Wasya był dobrym pracownikiem, ale nie przestał pić, bez względu na to, o ile go proszono. Reżyser zrozumiał, że Wasilijowi było to bardzo trudne i po cichu dał mu pieniądze.

– Kiedy skończysz, wróć.

Wasia spędziła prawie tydzień na sprzątaniu cmentarza, porządkowaniu grobu iw tym czasie wiele przemyślał, stopniowo odzyskując zmysły.

Od tego czasu minęły kolejne dwa lata. Wasilij nie widział Katii, odkąd przestał pić. On sam nie zabiegał o spotkania z nią. Z jednej strony bał się, że w pijackim odrętwieniu ją obraził. Z drugiej strony Katya była dla niego przypomnieniem Rity, jej odbiciem. Patrzenie na nią było zbyt bolesne. Od kogoś usłyszał, że Katia wyjechała do miasta w poszukiwaniu lepszego życia.

Wbijając łopatę w śnieg, Wasya ponownie potrząsnął głową. Zastanawiał się, ile lat ma teraz Katya? Rita skończyłaby 25 lat, czyli Katya ma 26 lat. Młoda, piękna… Co ją przyciągnęło do tego Olega? Zbliża się już do czterdziestki.

Oleg wyjechał gdzieś tego wieczoru, a Wasilij nigdy więcej nie widział Katii – najwyraźniej znów wróciła do miasta.

Pierwszego maja Wasilij miał wyjątkowy dzień – urodziny Rity. Dla niego było to zawsze święto, mimo napomnień starszych kobiet, że nie obchodzi się urodzin zmarłych.

— Wasilij, znowu idziesz na cmentarz? – rozległ się głos babci Zinaidy, który pojawił się jakby znikąd. Zawsze pojawiała się nagle, jakby czuła się wtedy, gdy się jej nie spodziewano.

– Witaj, Baba Zino. Pogoda dzisiaj ładna, więc postanowiłam to sprawdzić, nagle zarosło tutaj – zaczęła Wasia, mając nadzieję na zmianę rozmowy.

– Nie mów mi o tym! Nieważne, ile razy ci powtarzam, niewłaściwie jest przeszkadzać jej w taki dzień jak ten. „To to samo, co budzenie za żywą osobę” – odpowiedziała Baba Zina niezadowolona.

– Bab Zina, czy to nie dziadek Petka tam idzie? — Wasilij próbował odwrócić jej uwagę.

Dziadek Petka, mąż Baby Ziny, znany był z zamiłowania do picia, a stara kobieta zawsze uważnie monitorowała jego ruchy. Wasya miała nadzieję, że będzie rozproszona, ale Baba Zina nawet się nie odwróciła.

„Mojego Petki nie ma, od trzech dni siedzi w toalecie, walczy z żołądkiem, nie może wyjść”. A wy, młodzi, nie bierzcie wszystkiego na poważnie. I tak Katka, twoja przyjaciółka Rita, szukała dla siebie księcia, ale została z brzuchem i nie była nikomu potrzebna” – westchnęła babcia, machnęła ręką i poszła dalej, mamrocząc pod nosem.

Wasilij ruszył dalej na cmentarz, myśląc, że prawdopodobnie będzie tam spokojnie. Przeszedłszy przez płot, rozejrzał się, czy wszystko w porządku, i usiadł na ławce.

„Wszystkiego najlepszego, Ritochka” – szepnął.

Minęło dwadzieścia minut. Wasia siedziała, myślała i wspominała. Ale nagle poczuł się nieswojo. Rozejrzał się dookoła, ale nie zauważył niczego podejrzanego. Jednak chwilę później zobaczyłem, jak ktoś przekrada się między płotami, schylając się, jakby się ukrywał. A przed kim się ukrywać, jeśli w najbliższym czasie nie będzie pogrzebów i świąt? Oprócz niego na cmentarzu nie powinno być nikogo innego.

Wasia spokojnie zsunęła się z ławki i schowała się za krzakiem bzu. Rozpoznając nieznajomego jako sąsiada Olega, Wasilij stał się ostrożny. Czego „nowy Rosjanin” może potrzebować na cmentarzu? Wasia wśliznęła się za nim, nie zdradzając się. Znał wszystkie ścieżki jak własną kieszeń, więc łatwo było mu pozostać niezauważonym.

Kilka minut później zobaczył świeżo wykopany grób. Podobno ktoś niedawno został pochowany. Oleg podszedł do dziury, obejrzał się i szybko wrzucił do niej coś dużego, po czym szybko wyszedł. Wasia stała zdumiona.

– Wow… Może Oleg jest kurierem narkotykowym? A może pierze pieniądze? Ale po co na cmentarz? — myśli wirowały jak wicher w głowie Wasilija.

Ale nie miał czasu o tym myśleć – z grobu dobiegł słaby dźwięk. Wasilij stał się ostrożny i szybko tam pojechał. Kiedy podszedł bliżej, zobaczył, że do dziury wrzucono paczkę, a w środku coś się poruszało.

– Wyrzuciłeś szczeniaka? – pomyślał, szybko schodząc do dołu. – Ale po co to robić? Chciałem się pozbyć psa – mogłem znaleźć łatwiejszy sposób…

Kiedy Wasilij odwiązał paczkę, ogarnęło go przerażenie – w środku było żywe dziecko. Dziecko!

Gdy tylko odzyskał przytomność, nie pamiętał. Wstał i pobiegł w stronę wioski, potykając się na drodze. Dotarłszy do domu Baby Ziny, zapukał do jej drzwi.

– Bab Zina, pomóż! Pilnie! – zawołał i nie czekając na pytania, pobiegł do domu.

Pomimo majowego ciepła pogoda w dalszym ciągu nie sprzyjała nagim dzieciom. Wasilij owinął dziecko ciepłym kocem i zaczął go rozgrzewać. Wkrótce pojawiła się Baba Zina.

– No i co się z tobą stało, Vaska? – zapytała, wchodząc do domu.

Wasilij w milczeniu pokazał jej dziecko.

– Pewnie trzeba go nakarmić… – mruknął niepewnie.

Baba Zina sapnęła i złożyła ręce:

– O mój Boże! Gdzie to dostałeś? Vaska, to poważna sprawa – to jest osoba!

– Rozumiem, Baba Zin, rozumiem. Tylko nie panikuj. Musimy wezwać miejscowego funkcjonariusza policji” – powiedział ze znużeniem Wasilij.

Podczas gdy Wasilij opowiadał wszystko, co się wydarzyło, Baba Zina ugotowała płynną semolinę, ochłodziła ją i zaczęła karmić dziecko. Ale nagle zatrzymała się, wzdrygnęła się gwałtownie i zawołała:

– Mój Boże, to niemożliwe!

Wasilij zamarł, patrząc na nią ze zdziwieniem. Podszedł bliżej i spojrzał na dziecko, myśląc, że coś jest z nim nie tak. Ale dziecko spało spokojnie. Jednak Baba Zina w ogóle nie patrzył na dziecko.

– Vaska, usiądź, muszę ci coś powiedzieć. Może jestem głupcem, ale może nie…

Wasilij usiadł posłusznie, czując, że za chwilę usłyszy coś nie mniej ważnego niż odkrycie dziecka.

„Trzy dni temu nie mogłam spać” – zaczęła Baba Zina – „Dziadek Petka torturował mnie brzuchem”. Najpierw upija się swoim puree, a potem narzeka. No cóż, wyszłam na dwór, żeby nie słuchać jego marudzenia, myślę, żeby się uspokoiło, aż nie będzie już komu jęczeć do ucha. Na zewnątrz było ciemno, dookoła były kałuże – musiała być około jedenastej wieczorem. Nagle słyszę, jak ktoś mówi i płacze. Po cichu wyjrzałem za bramę, a tam była Katka, miała ogromny brzuch, większy od niej samej i rozmawiała z twoim sąsiadem, Olegiem. Ona płacze, a on po prostu na nią syczy. I słyszę, jak opowiada mu o dziecku. A potem chwycił ją i zaciągnął na swoje podwórko, i wszystko ucichło. Muszę przyznać, że zasnąłem i zupełnie o tym zapomniałem.

– Bab Zin, co chcesz powiedzieć? – Wasilij spojrzał na nią z niepokojem.

– Nie chcę nic mówić, Wasya. Nie mogę nikogo winić, jeśli nie widziałem wszystkiego. Ale to właśnie widziałem, to widziałem. Teraz pomyśl sam, co z tym zrobić.

Baba Zina westchnęła i spojrzała na Wasilija, oczekując od niego decyzji. Wasilij wstał stanowczo:

– Pójdę do niego. Powiem, że wiem, lepiej pozwolić mu samemu się do wszystkiego przyznać. A tak swoją drogą, gdzie jest Katya?

– Oleg wyszedł. Tuż przed lunchem zostawił swoje rzeczy w samochodzie i odjechał.

Wasilij uderzył pięścią w stół:

– OK, znajdę go, jeśli będzie trzeba.

– Idź, tylko uważaj. Słuchaj, nie wpadaj w kłopoty. Kto wie, może ma broń.

Wasilij ostrożnie przeszedł wzdłuż wysokiego płotu Olega. Wszystko było spokojne, tak jak myślał, ale coś nie pozwalało mu wyjść. Nagle usłyszał dziwne dźwięki. Po wysłuchaniu Wasilij chwycił drabinę ze stodoły i wspiął się na płot. Z łaźni dobiegały dźwięki. Pociągnął gwałtownie za drzwi i zamarł: na podłodze, wśród sterty szmat, leżała związana, Katia o matowym spojrzeniu. Podobno tu urodziła i została po prostu porzucona. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, Katya coś warknęła, ledwo zdając sobie sprawę, co się dzieje.

***

Katya powoli otworzyła oczy, nie rozumiejąc, gdzie się znajduje. Całe ciało wydawało się lekkie, nie czuła bólu ani ciężkości. Nagle przypomniała sobie: urodziła! W panice wybiegła z łóżka, ale ktoś delikatnie przycisnął ją plecami do poduszki.

– Cicho, cicho! Czy jesteś szalony? – usłyszała znajomy głos i zobaczyła przed sobą Wasilija.

– Wasenko! Jak tu jesteś? Gdzie jest mój syn? Co jest z nim nie tak?

– Nie martw się. Jest na oddziale dziecięcym. Je, śpi. Czekam, aż wyzdrowiejesz.

Wasilij zmarszczył brwi i ciężko westchnął.

– Katya, policja już tu jest. Czekają, aż będziesz mógł zeznawać.

-Gdzie jest mój syn? – Katia zapytała ponownie z niepokojem.

Wasilij odwrócił się i powiedział cicho:

„Oleg wrzucił go do świeżo wykopanego grobu.

Katya sapnęła, ale szybko się pozbierała:

– Zadzwoń na policję. Wiem, co im powiedzieć.

Katya opowiedziała wszystko, co się wydarzyło. Oleg najpierw zaprosił ją do pracy – do pomocy w domu i gotowania. Zgodziła się dopiero po powrocie z miasta i nie znalezieniu tam normalnej pracy. Oferował dobre pieniądze.

„A potem… potem to wszystko się wydarzyło” – kontynuowała Katya. „Pięknie mówił i wiele obiecał”. A kiedy okazało się, że jestem w ciąży, wyrzucił mnie. Kilka razy próbowałam do niego wrócić, żeby wywrzeć presję na sumieniu, ale za trzecim razem, gdy przyjechałam tuż przed porodem, złapał mnie i wypchnął na podwórko. Nie wiesz kim on jest? We wsi jest bogatym letnim mieszkańcem, a w mieście zajmuje wysoką pozycję. I ma żonę, której się boi. Dowiedziałem się o niej dopiero po raz ostatni. Uderzył mnie, upadłam, a potem zaczęłam rodzić. Oleg sam je przyjął. A potem mnie związał i wyszedł z dzieckiem. Nigdy nie wróciłem.

Okazało się, że Oleg pracował w urzędzie burmistrza i planował kandydować w wyborach. Ale na szczęście obecny burmistrz okazał się porządnym człowiekiem. Kiedy Wasilij podszedł do niego, po wysłuchaniu historii, uderzył pięścią w stół:

– W moim otoczeniu nie będzie takich ludzi!

***

Minęło trochę czasu i Katia, dziękując lekarzom, wyszła na ganek szpitala z synem na rękach. Wszystko w porządku, pomyślała, jakoś sobie poradzę. Będę mieszkać w domu mojej babci, nie będę pierwsza, nie będę ostatnia, sama z dzieckiem.

– No to dlaczego go tak ściskasz? Chłopak nie może oddychać! Weźmy to tutaj! – powiedział Wasilij, zabierając dziecko od Katii i kierując się do samochodu. -Co jesteś wart? Trzeba też udać się do urzędu stanu cywilnego i złożyć wniosek – dodał z uśmiechem.

Katya dogoniła go i ze zdziwieniem zapytała:

– Oświadczenie? Jakie inne stwierdzenie, Wasyja?

Wasilij zatrzymał się i patrząc na nią, odpowiedział poważnie:

– Cóż, który? Abyśmy mogli szybciej wziąć ślub. A może będziesz współlokatorem?

Katya nawet zatrzymała się zaskoczona, ale potem uśmiechnęła się i rzuciła się za nim.

– Wasia…

„Uspokój się, pomyślimy później, jak będziemy żyć, ale na razie chodźmy do domu, tam, u mnie… u nas Baba Zina nakrywa do stołu, umyjemy chłopakowi pięty”.