• Andryush, widziałeś mój niebieski szalik? Ten, który mi dałeś w ostatni Nowy Rok? — Marina starannie przejrzała rzeczy w szafie, udając, że jest bardzo zaniepokojona poszukiwaniami.

„Spójrz na najwyższą półkę, za pudłami” – odpowiedział Andrey z kuchni. – Umieściłeś go tam po ostatniej… podróży służbowej.

Marina zamarła. Usłyszała jakąś dziwną intonację w głosie męża. A może wydawało się? Przez piętnaście lat wspólnego życia nauczyli się wychwytywać najmniejsze niuanse w swoich głosach. Ale nauczyły się też po mistrzowsku udawać, że niczego nie zauważają.

• Znalazłem! – zawołała radośnie minutę później. – Rzeczywiście, za pudłami. Masz niesamowitą pamięć do takich rzeczy.

„Zawodowy nawyk” – Andrey uśmiechnął się szeroko, wchodząc do pokoju z dwiema filiżankami kawy. „Kierowca ciężarówki nie może mieć dobrej pamięci”. Trzeba pamiętać wszystkie trasy, wszystkie zakręty, wszystkie przystanki…

„I wszystkie wymówki” – dodała w myślach Marina, ale na głos powiedziała coś zupełnie innego:

— Wyobraź sobie, że wysyłają mnie w podróż służbową do Pietrozawodska. Tuż przed Nowym Rokiem! Szefowie nalegają na osobistą obecność; twierdzą, że raport roczny należy zamknąć przed wakacjami.

Ostrożnie wkładała rzeczy do walizki, unikając patrzenia mężowi w oczy. Faktycznie nie było żadnego sprawozdania rocznego. Był Igor, menadżer regionalny z Niżnego Nowogrodu, którego poznała trzy lata temu na imprezie firmowej. Od tego czasu spotykali się co kilka miesięcy pod pretekstem podróży służbowych.

• Wow, co za zbieg okoliczności! — Andriej usiadł na skraju łóżka, podając żonie filiżankę kawy. — A ja muszę jechać do Kazania. Pilny ładunek, klient wymaga dostawy przed dwudziestą dziewiątą.

Marina uśmiechnęła się lekko. Wiedziała, że ​​nie ma pilnego ładunku. Trzy miesiące temu mój mąż zapomniał w kuchni telefon. Były wiadomości od niejakiej Nastii, dyspozytora z Kazania. Były tam zdjęcia, które Marina zdążyła przejrzeć, zanim odłożyła telefon na miejsce. Od tego momentu dokładnie wiedziała, dokąd właściwie zmierza jej mąż, wybierając trasy przez Kazań.

— Do jakiego dnia planujesz wyjazd służbowy? – zapytał od niechcenia Andriej.

„Myślę, że wrócę dwudziestego dziewiątego” – odpowiedziała Marina. „Musimy mieć czas, aby wszystko przygotować na święta”. A ty?

– Ja też spróbuję to zrobić do dwudziestego dziewiątego.

Spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się. Każdy wiedział, że drugi kłamie. Marina miała zarezerwowany pokój w hotelu Zarechye do trzydziestej, a Andrei planował spędzić kilka dni z Nastią w jej wiejskim domu.

Wieczorem siedzieli w kuchni, pili herbatę i omawiali plany na Nowy Rok. Rozmowa płynęła swobodnie i naturalnie – przez lata wspólnego życia nauczyli się utrzymywać pozory idealnej rodziny.

• Może zaprosimy twoich rodziców na wakacje? – zaproponowała Marina.

„Wyjeżdżają do swojej siostry w Soczi” – Andriej potrząsnął głową. – A co z twoim?

— Mój brat miał dziecko, jadą do niego do Petersburga.

Oboje odetchnęli z ulgą – nie musieli wymyślać dodatkowych wymówek przed bliskimi…

W przedziale markowego pociągu było ciepło i przytulnie. Marina usiadła przy oknie, wyjęła książkę i koc. Do odlotu pozostało dziesięć minut. Za oknem migały sylwetki spieszących pasażerów, słychać było strzępy rozmów i komunikaty dyspozytorów.

• Przepraszam, czy to twoja torba? – z korytarza dobiegł kobiecy głos. – Wygląda na to, że została przy wejściu do powozu.

„Nie, mój jest ze mną” – odpowiedział męski głos, który Marinie wydawał się niejasno znajomy. – Pozwól, że pomogę ci znaleźć twój przedział.

Marina zamarła. Ten głos… To niemożliwe! Powoli podniosła głowę znad książki, gdy drzwi przedziału się otworzyły.

Andriej stanął w progu. Obok niego młoda kobieta w eleganckim beżowym płaszczu. Marina natychmiast rozpoznała ją jako tę samą Nastyę ze zdjęć w telefonie męża. W rzeczywistości okazała się jeszcze piękniejsza – wysoka, szczupła, z falowanymi rudymi włosami i wyrazistymi zielonymi oczami.

Cała trójka patrzyła na siebie w milczeniu przez kilka sekund. Czas zdawał się zatrzymać, rozciągając tę ​​chwilę w nieskończoność.

• Co za spotkanie! — Marina pierwsza przerwała ciszę, próbując mówić spokojnie, choć serce jej już chciało wyskoczyć z piersi. — Nie jechałeś do Kazania?

„Ja…” Andriej patrzył zdezorientowany to na żonę, to na Nastyę i z powrotem. Na jego twarzy odbijała się cała gama emocji – zaskoczenie, strach, zmieszanie, wstyd.

„Trasa została zmieniona w ostatniej chwili” – wydusił w końcu.

„Myślałam, że masz prowadzić ciężarówkę” – Marina uśmiechnęła się tylko ustami. — Pilny ładunek, mówisz?

W tym momencie do przedziału zajrzał wysoki mężczyzna w drogim granatowym płaszczu.

– Przepraszam za spóźnienie – powiedział. – Marishka, spóźniłem się na spotkanie…

Teraz przyszła kolej Andreya, by unieść brwi ze zdziwienia. Od razu zrozumiał, kim był ten człowiek.

– Igor – przedstawił się przybysz, rozglądając się po dziwnym towarzystwie. – A to…

„To jest mój mąż, Andrey” – powiedziała spokojnie Marina. – A jego… kolega?

„Nastya” – cicho przedstawiła się rudowłosa piękność.

W tym momencie konduktor zajrzał do przedziału:

– Proszę o bilety. Mamy pewne zamieszanie z miejscami.

Cała czwórka jednocześnie rozdała swoje bilety. Konduktorka przyjrzała im się uważnie i pokręciła głową ze zdumieniem:

— To dziwne, ale wszyscy macie bilety na te same miejsca. Zdarza się to czasami przed wakacjami, system rezerwacji ulega awarii. Będziemy musieli posadzić cię w różnych samochodach.

„Nie warto” – powiedziała nagle Marina stanowczo. – Zostańmy tu wszyscy i porozmawiajmy. Myślę, że mamy coś do omówienia. Nikt nie jest przeciwny?

Spojrzała na męża. W jego oczach błysnęło coś w rodzaju ulgi.

– Rzeczywiście – poparł. – Skoro los zebrał nas wszystkich w jednym przedziale…

Igor i Nastya spojrzeli na siebie. Na ich twarzach widać było wątpliwość, ale nie odważyli się sprzeciwić.

Konduktor wzruszył ramionami i wyszedł. Pociąg ruszył powoli. Cztery osoby, połączone niewidzialnymi nićmi kłamstw i tajnych spotkań, zostały same w ciasnej przestrzeni przedziału.

– A więc – Marina odchyliła się na krześle. — Przed nami cztery godziny podróży. Może czas na szczerą rozmowę?

Przez pierwsze minuty w przedziale panowała uciążliwa cisza. Odgłos kół odliczał sekundy niezręcznej ciszy. Igor wyciągnął telefon i udawał, że czyta pocztę. Nastya nerwowo bawiła się wisiorkiem na szyi. Andriej wyjrzał przez okno na mijające zimowe krajobrazy. Marina przerzucała strony książki, nie czytając tekstu.

• Przez długi czas? – Nagle podniosła wzrok i zapytała, patrząc na Nastyę.

– Cztery lata – odpowiedziała cicho. „Poznaliśmy się, gdy pod Kazaniem zepsuła mu się ciężarówka.

• A ty? — Andriej spojrzał na Igora.

— Trzy lata temu na imprezie firmowej w mieście.

„Interesujące” – Marina uśmiechnęła się. — Okazuje się, że mniej więcej w tym samym czasie oboje zaczęliśmy szukać czegoś na boku.

• Czego szukałeś? – zapytał niespodziewanie Igor. – Wygląda na to, że żyjesz normalnie…

„OK” – Andriej skinął głową. – Dokładnie to, co normalne. Zbyt normalne. Zgodnie z harmonogramem. Wstaliśmy, zjedliśmy śniadanie, poszliśmy do pracy, wróciliśmy, zjedliśmy kolację i poszliśmy spać. I tak dzień po dniu, rok po roku.

„Brakowało mi emocji” – przyznała Marina. „Dawno, dawno temu Andrei i ja mogliśmy rozmawiać godzinami. A potem rozmowy zeszły na dyskusję o rachunkach i planach na weekend.

„Ale brakowało mi zrozumienia” – dodał Andrey. – Marina nigdy nie pytała, jak minęła podróż, nie martwiła się, że się spóźnię…

„Ponieważ wiedziałam, gdzie naprawdę jesteś” – przerwała mu Marina. — Trzy miesiące temu widziałem na twoim telefonie wiadomości od Nastyi.

„I znalazłem w twojej torbie czek z hotelu Zarechye” – odparował Andrei. — I zdjęcia z Igorem w telefonie.

• I przez cały ten czas milczałeś? – zapytała zaskoczona Nastya.
• Co możesz powiedzieć? — Marina wzruszyła ramionami. – „Kochanie, wiem, że mnie zdradzasz, ale spoko, ja też nie jestem bezgrzeszny”?

„Łatwiej było udawać, że nic się nie dzieje” – dodał Andrey. „Zaaklimatyzowaliśmy się całkiem nieźle.” Każdy ma swoje życie, swoje małe radości…

„Małe radości” – powtórzyła Marina. – A co z dużymi? Pamiętacie jak marzyliśmy o zakupie domu za miastem? Kupić psa? Podróżować razem?

„Pamiętam” – odpowiedział cicho Andrey. — Za każdym razem, gdy przejeżdżam obok wiosek chałupniczych, myślę o tym.

„I za każdym razem, gdy widzę ogłoszenia o domach na sprzedaż, wyobrażam sobie, jak moglibyśmy tam mieszkać”.

Igor i Nastya spojrzeli na siebie. Nagle poczuli się zbędni w tej rozmowie.

„Wiesz” – powiedziała powoli Nastya – „Andrey i ja nigdy nie rozmawialiśmy o przyszłości”. Tylko o teraźniejszości.

„I Marina i ja też” – dodał Igor. „Prawdopodobnie dlatego, że w głębi duszy zrozumieli: ten związek nie ma przyszłości”.

• Czy ty i ja to mamy? – zapytała nagle Marina, patrząc na męża. – Mam na myśli przyszłość?

Andrey milczał przez dłuższą chwilę, wyglądając przez okno. Następnie zwrócił się do żony:

• Pamiętasz jak się poznaliśmy? Spóźniłeś się na ostatni pociąg, a ja zaproponowałem, że podwiozę Cię moją starą „dziewiątką”.

„Pamiętam” – Marina uśmiechnęła się. „Zatrzymało się w połowie drogi i przez trzy godziny siedzieliśmy na poboczu drogi, rozmawiając o wszystkim na świecie”.

• To wszystko. Mogliśmy porozmawiać o wszystkim. A potem… po prostu zapomnieliśmy jak to zrobić.
• Może nie jest za późno na naukę od nowa? – zapytała cicho Marina.

W tym momencie pociąg zaczął zwalniać. Za oknem pojawiły się pierwsze światła Niżnego Nowogrodu.

– Pójdę – powiedział Igor wstając. – Marina, przykro mi, ale myślę, że lepiej dla ciebie, żebyś więcej nie przychodziła.

„I wybacz mi, Andriej” – dodała Nastya. „Prawdopodobnie wszyscy powinniśmy się zatrzymać, zanim posuniemy się za daleko”.

Na peronie Marina i Andriej stali przez długi czas w milczeniu, opiekując się wychodzącymi Igorem i Nastyą. Pasażerowie przebiegali obok, tragarze grzechotali walizkami i rozlegały się komunikaty.

• Chodźmy do domu? – zapytał w końcu Andriej.

— A co z twoim ładunkiem w Kazaniu?

• Nie ma obciążenia. Podobnie jak twój raport roczny.

„Wiem” – Marina wzięła męża za rękę. – Wiesz, widziałem świetny dom na sprzedaż w dzielnicy Istra. Dwupiętrowy, z fabułą. I można tam trzymać psa…

• Większy? – Andriej uśmiechnął się.
• Bardzo. Jest tam garaż dla Twojej ciężarówki.

Kupili bilety na najbliższy pociąg do miasta. Po drodze dużo rozmawialiśmy, szczerze jak w pierwszych latach naszej znajomości. O zrobieniu czegoś głupiego. O tym, jak bali się utraty tego, co im pozostało. O tym, jak bardzo za sobą tęskniliśmy przez te wszystkie lata.

Sześć miesięcy później kupili ten sam dom w dzielnicy Istra. Mam owczarka niemieckiego. Zaczęliśmy coraz częściej spędzać razem czas. Marina czasami spotykała Andrieja z lotów z domowym obiadem i nauczył się pytać, jak minął jej dzień.

Zrozumieli, że w ciągu piętnastu lat stali się dla siebie czymś więcej niż tylko małżonkami – stali się rodziną. Staliśmy się ludźmi rodzinnymi, którzy potrafią wybaczyć, zrozumieć i zacząć od nowa. A to okazało się ważniejsze niż jakiekolwiek ulotne hobby.

I to dziwne i pozornie absurdalne przypadkowe spotkanie w pociągu stało się ich rodzinną historią, do której czasami wracali, siedząc wieczorami na werandzie nowego domu. Historia opowiada o tym, jak wypadek pomógł im na nowo się odnaleźć i zrozumieć, że to, co najważniejsze, znaleźli już dawno temu. Trzeba było po prostu nauczyć się to doceniać.