„Sam zrobiłeś sos do mięsa, Len?” zapytała Katya, nabierając widelcem złocistobrązowy kawałek mięsa.

Skinąłem głową, starając się uśmiechać tak swobodnie, jak to tylko możliwe.

– Tak, uczę się nowego przepisu. Z żurawiną.

Stas, mój mąż, zaśmiał się zza stołu. Ten dźwięk, przypominający skrobanie widelcem po talerzu, był jego znakiem rozpoznawczym dezaprobaty. Udawałam, że nie słyszę.

Moje przyjaciółki – Katia, Ola i Kira – też tak wyglądają. Są do tego przyzwyczajone.

„Bardzo smaczne” – powiedziała cicho Kira. Zawsze mówiła cicho, ale z jakiegoś powodu jej słowa brzmiały poważniej niż głośne komplementy.

Staś odłożył sztućce i odchylił się na krześle, krzyżując ramiona na piersi. Pozycja mistrza życia, którą ćwiczył przed lustrem.

„Jutro spotykam się z nowym szefem departamentu” – powiedział w eter, nie zwracając się do nikogo konkretnego.

— Mówią, że to człowiek ze stolicy. Twardy, ale mądry. Ruszamy z projektem, który wywróci całe nasze biuro do góry nogami.

Ola, moja najbardziej emocjonalna przyjaciółka, zareagowała natychmiast.

– No, Stasiu, gratulacje! Czy to nie awans?

„Niezupełnie” – skrzywił się, jakby zaoferowano mu coś nieistotnego. „To szansa. Dla tych, którzy potrafią pracować, a nie tylko siedzieć bezczynnie”.

W naszym dziale jest ich dwóch. Ja i jeszcze jeden facet. Reszta to balast.

Spojrzał na moje koleżanki. Katia, samotna matka, pracuje jako administratorka w salonie kosmetycznym.

Ola, która próbuje sprzedawać swoje obrazy online. I Kira, która niedawno rzuciła pracę prawniczki w małej firmie i teraz odpowiada niejasno, że „szuka siebie”.

Poczułem, jak wszystko we mnie się zaciska. To miało się zacząć.

– Ty, Katya, – Staś pochylił się do przodu. – Jak długo zamierzasz przyklejać rzęsy klientkom? To jest sufit. Żadnego rozwoju, żadnych ambicji.

Katya zbladła.

– Stasiu, moja praca pozwala mi karmić syna i być z nim. To jest dla mnie najważniejsze.

„Najważniejszy jest rozwój” – warknął mąż. „I nie siedzenie w strefie komfortu. Życie jest dla silnych. Reszta po prostu… egzystuje”.

Zatrzymał się, rozkoszując się efektem.

— Weźmy na przykład… kreatywność Oli. — Wykrzywił usta, wypowiadając to słowo. — Komu potrzebne są te pejzaże w XXI wieku? Ludzie zarabiają na sztuce cyfrowej. I ten… kleks do dekoracji korytarza.

Ola zerwała się i przewróciła krzesło.

– Jak możesz!

Pobiegłem do niej, próbując ją uspokoić.

– Oleńko, nie, on nie miał nic złego na myśli…

Ale Stasa nie dało się powstrzymać. Zebrał się na odwagę, czując się jak samiec alfa otoczony przez słabe i zdezorientowane kobiety. Jego wzrok zatrzymał się na milczącej Kirze.

– A ty jesteś naszym najbardziej jaskrawym przykładem. Prawnik, który rzucił praktykę. Pewnie zdałeś sobie sprawę, że nie dasz rady? Konkurencja, skomplikowane sprawy… To nie jest jak przekładanie papierów.

Kira powoli podniosła na niego wzrok. W jej spojrzeniu nie było urazy ani gniewu.

Po prostu zimna, spokojna ciekawość, która sprawiła, że poczułem się nieswojo.

„O czym tu z wami rozmawiać?” – wydyszał Staś pijanym głosem, patrząc na wszystkich z pogardą. „Wszyscy tu jesteście totalnymi frajerami!”

Katia, zaciskając usta, bezgłośnie podniosła krzesło Oli.

Kira, jedyna, która nie spuszczała wzroku z mojego męża, uśmiechnęła się lekko kącikiem ust.

„Możesz mieć rację, Stanisławie” – jej głos brzmiał spokojnie i równo. „Każdy ma swoje własne kryteria sukcesu”.

Przyjaciele szybko wyszli, żegnając się z miną zmiętą. Nie zatrzymywałem ich.

Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, zwróciłam się do męża.

– Dlaczego to zrobiłeś?

„Co ja takiego zrobiłem?” – zapytał szczerze zaskoczony, dojadając kawałek mięsa. „Powiedziałem prawdę. Może przynajmniej to nimi wstrząśnie”.

Wstał, podszedł i pocałował mnie w czubek głowy.

– Nie martw się, kochanie. Tylko twoi znajomi są tacy… beznadziejni. Dobra, idę spać. Jutro muszę wcześnie wstać. Muszę być w świetnej formie przed nowym szefem.

Rano Staś był uosobieniem pewności siebie. Gwizdał jakąś melodię, wybierając najdroższy krawat i rzucając mi protekcjonalne spojrzenia.

– No to idę. Dziś się okaże, kto w tej firmie jest naprawdę coś wart.

Odszedł, zostawiając za sobą ślad drogich perfum i przeczucie nadchodzącej burzy. Krążyłam po mieszkaniu, sprzątając resztki wczorajszej kolacji, i nie mogłam pozbyć się złego przeczucia.

W biurze Stas czuł, że panuje nad sytuacją. Wszedł do sali konferencyjnej, gdzie zebrali się już kluczowi pracownicy działu, i usiadł bliżej fotela kierownika.

Wszyscy wiedzieli, że ich przyszła kariera zależy od nowego szefa.

Staś w myślach odtwarzał sobie swoje przemówienie. Zamierzał przedstawić swój projekt – śmiały, przełomowy, jak go sobie wyobrażał. Był pewien, że szef stolicy doceni jego zaangażowanie i ambicję.

Drzwi się otworzyły. Do sali konferencyjnej wszedł prezes, a za nim… kobieta.

Staś zmarszczył brwi. Spodziewał się zobaczyć surowego, starszego mężczyznę, a nie tę elegancką postać w surowym garniturze.

– Koledzy, proszę, kochajcie mnie i służcie mi – powiedział uroczyście generał. – Naszą nową szefową działu rozwoju strategicznego jest Kira Andreevna Volkova.

Staś złapał oddech. Spojrzał na kobietę stojącą na czele stołu i nie mógł uwierzyć własnym oczom.

To była Kira. Moja przyjaciółka Kira. Ta sama „nieudacznik”, która „nie dawała sobie rady” z pracą prawnika.

Spojrzała na wszystkich spokojnym, oceniającym wzrokiem i na ułamek sekundy zatrzymała wzrok na Stasiu.

W jej oczach nie było zaskoczenia ani złośliwości. Tylko lekkie, niemal niedostrzegalne rozpoznanie. Jakby widziała go po raz pierwszy po przypadkowym i nic nieznaczącym spotkaniu.

„Dzień dobry” – jej głos, który wczoraj wydawał się tak cichy, teraz wypełnił całe pomieszczenie mocą i pewnością siebie.

— Zapoznałem się z obecnymi projektami. Poziom, szczerze mówiąc, pozostawia wiele do życzenia. Zmienimy wszystko. Radykalnie.

Stas poczuł nieprzyjemny dreszcz wzdłuż kręgosłupa.

Kira zaczęła mówić. Mówiła o nowych rynkach, o transformacji cyfrowej, o wdrażaniu systemów, o których ich firma nigdy wcześniej nie słyszała.

Podawała terminologię, podawała statystyki i rysowała diagramy na tablicy, co sprawiło, że połowa obecnych szeroko otworzyła oczy.

To nie był Kira, którego znał. To był drapieżnik. Profesjonalista najwyższej klasy.

Zaciskając resztkę woli w pięść, Staś postanowił działać. Musiał się pokazać.

„Kira Andriejewna” – zmusił się do wymówienia jej imienia i nazwiska. „Mam propozycję. Projekt, który mógłby stać się lokomotywą…”

– Tak, Stanisławie, widziałam twoją teczkę – przerwała mu, nawet nie odwracając głowy. – Pomysł jest ciekawy, ale w obecnych realiach zupełnie nierealny.

Nie wziąłeś pod uwagę trzech kluczowych czynników ryzyka i zignorowałeś analizę otoczenia konkurencyjnego. Twoja strategia jest przestarzała o pięć lat.

Wrócimy do tego, gdy przygotujesz bardziej szczegółowy raport. Z prawdziwymi liczbami, a nie fantazjami.

Jej słowa uderzyły mocniej niż policzek. Nie tylko odrzuciła jego pomysł. Rozwaliła go na kawałki. Publicznie. Spokojnie i metodycznie.

Spotkanie trwało kolejną godzinę. Godzinę, podczas której Staś siedział wciśnięty w krzesło i czuł, jak jego świat się wali.

Jego kariera, ambicje, pewność siebie – wszystko to znalazło się teraz w rękach kobiety, którą wczoraj publicznie upokorzył.

Kiedy wszystko się skończyło, Kira podeszła do niego.

– Stanisławie, przyjdź do mnie za godzinę. Omówmy twoje obowiązki. I kryteria oceny. Najwyraźniej bardzo się między nami różnią.

Godzinę później Staś, blady i wychudzony, wszedł do gabinetu, którym marzył się zająć tego ranka. Kira siedziała przy ogromnym stole, przeglądając dokumenty na tablecie. Uniosła głowę, a on poczuł się jak uczeń przed dyrektorem.

– Usiądź, Stanisławie.

Usiadł na brzegu krzesła.

– Kira… Ja… Wczoraj…

„Wczoraj to było wczoraj” – przerwała mu, nie pozwalając mu dokończyć. „Dzisiaj rozmawiamy o pracy”.

Przeanalizowałem Twoją dokumentację osobową. Twoje wskaźniki są przeciętne. Inicjatywa na papierze jest wysoka, ale w rzeczywistości, jak już się dowiedzieliśmy, nie znajduje poparcia w analityce.

Zatrzymała się i spojrzała mu prosto w oczy.

– Nie zwolnię cię. To byłoby zbyt proste. I nieprofesjonalne. Daję ci szansę.

Stas pochylił się do przodu z nadzieją.

— Będziesz kierować grupą roboczą ds.… archiwizacji. Musimy usystematyzować wszystkie projekty departamentu z ostatnich dziesięciu lat. To żmudna praca, wymagająca dbałości o szczegóły. Dasz radę?

Upokorzenie było tak wielkie, że Staś nawet nie od razu znalazł odpowiedź. Szef grupy roboczej ds. archiwizacji. To było stanowisko dla nowicjuszy, dla tych, którzy chcieli zniknąć z pola widzenia bez utraty pracy. Link.

„Czy to… czy to jakiś żart?” – wychrypiał.

„Nie żartuję w pracy” – jej głos stał się lodowaty. „To twoje nowe zadanie. Raport z postępów leży na moim biurku w każdy piątek. Możesz iść”.

Wyszedł z gabinetu chwiejnym krokiem. Cała jego arogancja, cała fałszywa pewność siebie wyparowały. Był zdruzgotany.

Wrócił do domu późnym wieczorem. Cicho wszedł do kuchni, nalał sobie wody i wypił ją jednym haustem. Obserwowałem go, wiedząc już wszystko. Kira mnie zawołała.

„I co z tego?” – zapytałem cicho. „Rozmawiałeś z nowym szefem?”

Odwrócił się gwałtownie w moją stronę, a jego oczy były pełne wściekłości i rozpaczy.

– To wszystko przez ciebie! Ty i twoje dziewczyny! Ty to wszystko zaplanowałaś!

– Ustawiałeś? – Uśmiechnąłem się gorzko. – Co myśmy ustawili, Stasiu? Że Kira okazała się mądrzejsza, silniejsza i bardziej utalentowana od ciebie?

Że studiowała za granicą przez kilka lat, podczas gdy ty opowiadałeś wszystkim o swoich „szansach”? Że zbudowała karierę, podczas gdy ty upokarzałeś tych, którzy wydawali ci się słabsi?

Spojrzał na mnie, nie wierząc własnym uszom. Nigdy nie rozmawiałem z nim w takim tonie.

– Ona się tylko mści! Za wczoraj!

„Nie” – pokręciłem głową. „Ona pracuje. Wiesz, jaka jest różnica między nią a tobą?”

Nigdy nie nazwałaby kogoś nieudacznikiem tylko dlatego, że nie pasuje do jej światopoglądu. Daje ci nawet szansę. A ty… ty byś każdego stratował.

Podszedłem do niego blisko.

— Zadzwoniłem do Katii. Zaproponowano jej stanowisko menedżera w nowym oddziale ich salonu.

A Ola sprzedała trzy swoje „bohomazy” do prywatnej kolekcji. Za niezłe pieniądze. Więc kto tu przegrywa, Stasiu?

Milczał, patrząc na mnie zagubionym wzrokiem. W jedną noc jego świat, w którym był królem, rozsypał się w pył.

Zdjąłem obrączkę z palca i położyłem ją na stole.

— Zostanę z Kirą. Wygląda na to, że ma teraz duże mieszkanie. A ty możesz zostać tutaj. W swojej strefie komfortu. Przejrzyj swoje archiwum.