Zawsze słyszałam historie o niegrzecznych gwiazdach, ale nigdy w nie nie wierzyłam – dopóki sama tego nie doświadczyłam.

Gwiazda lokalnej telewizji próbowała wyrzucić mnie z ławki, gdy byłem w pierwszej klasie, ale wpadłem na sprytny plan, jak dać mu nauczkę.

Mój nieoczekiwany sojusznik? Kobieta w ciąży.

Po miesiącach ciężkiej pracy zdecydowałem się kupić bilet pierwszej klasy na wakacje w Europie.

Miałem 33 lata i uważałem, że zasługuję na relaksującą, komfortową podróż.

Wyobraziłem sobie relaksujący lot z kieliszkiem szampana w dłoni.

Ale gdy tylko zająłem swoje miejsce, wszystko zaczęło się psuć.

Leżał tam rozciągnięty, jakby cała kabina należała do niego.

Od razu go rozpoznałem – pan Thames, gwiazda reality show, znana ze swojego złego zachowania.

W okularach przeciwsłonecznych dosłownie emanował arogancją, siedząc wygodnie na fotelu i całkowicie mnie ignorując.

Starałem się, aby jego reputacja nie miała na mnie wpływu.

Uśmiechając się uprzejmie, przygotowałem się do zajęcia miejsca obok niego.

Zanim zdążyłem zapiąć pasy, pstryknął palcami i zawołał stewardesę, niczym król wzywający służącego.

„Przepraszam” – powiedział głosem ociekającym arogancją.

„Potrzebuję więcej przestrzeni. Nie mogę mieć nikogo w pobliżu. Znajdź dla niej inne miejsce”.

Zamarłem, zdumiony jego bezczelnością.

Stewardesa uśmiechnęła się do mnie przepraszająco.

„Przykro mi, panie Thames” – powiedziała – „ale ten lot jest w pełni zarezerwowany”.

To go nie powstrzymało.

Odwrócił się do mnie, a jego usta wygięły się w pogardliwym grymasie.

„WIESZ, KIM JESTEM?” – zadrwił.

„MUSISZ wstać. Potrzebuję tego miejsca samego.”

Wziąłem głęboki oddech i postanowiłem nie ulegać jego arogancji.

„Tak, wiem kim jesteś” – powiedziałem spokojnie.

„Ale zapłaciłem za to miejsce i nigdzie się nie wybieram”.

Jego oczy się zwęziły, najwyraźniej nie przywykł do słyszenia odmowy.

Napięcie w powietrzu było wyczuwalne i czułem, że pozostali pasażerowie z ciekawością obserwują rozwój wydarzeń.

Pan Thames wyglądał, jakby miał zaraz stracić panowanie nad sobą, ale potem przyszedł mi do głowy pewien pomysł.

„Wiesz co?” – powiedziałem zamyślony, jakbym zmienił zdanie.

„Może jednak zmienię miejsce. Nie ma sensu zostawać tam, gdzie mnie nie chcą”.

Na jego twarzy odmalowała się ulga, gdy uznał, że wygrał, i jeszcze bardziej wyciągnął się na krześle.

Gdy szedłem wzdłuż przejścia, usłyszałem, jak z pogardą odprawia stewardesę:

„Naprawdę nie byłeś zbyt pomocny, prawda? Na pewno o tym wspomnę.”

Ale nie zostałem pokonany. Miałem plan.

Przechodząc przez kabinę, zobaczyłem ją: ciężarną kobietę walczącą z dzieckiem na kolanach.

Wyglądała na zmęczoną i wyraźnie obawiała się długiego lotu w klasie ekonomicznej.

„Cześć” powiedziałem i usiadłem obok niej.

„Chcesz zmienić miejsce? Mam miejsce w pierwszej klasie”.

Jej oczy rozszerzyły się z niedowierzania. „Mówisz poważnie? O mój Boże, dziękuję!”

Nie myśląc, zebrała swoje rzeczy i wróciliśmy do pierwszej klasy.

Gdy się zbliżyliśmy, wyraz twarzy pana Thamesa zmienił się z oszołomienia w przerażenie.

Wskazałem miejsce obok niego i kobieta z wdzięcznością usiadła z dzieckiem.

„Życzę miłego lotu” – powiedziałem z uśmiechem, doskonale wiedząc, co mnie czeka.

Dziecko natychmiast zaczęło się kręcić i ciekawie chwytać rzeczy gwiazdy.

Pan Thames wyglądał, jakby miał zaraz eksplodować.

Jego triumfalny uśmiech zniknął, zastąpiony czystym rozczarowaniem.

Mrugnęłam do niego z satysfakcją i udałam się do klasy ekonomicznej.

Kiedy usiadłam na miejscu, na którym wcześniej siedziała kobieta w ciąży, nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

Mniej luksusowe otoczenie nie przeszkadzało.

Myśl, że pan Thames spędzi następne kilka godzin z niespokojnym dzieckiem, była wystarczającą nagrodą.

Kiedy samolot wystartował, założyłam maskę do spania i odchyliłam się do tyłu. Czułam się bardziej zrelaksowana niż od wielu dni.

Kobieta w ciąży potrzebowała miejsca w pierwszej klasie bardziej niż ja, a pan Thames dostał to, na co zasłużył.

Czasami potrzeba odrobiny poetyckiej sprawiedliwości, aby przypomnieć komuś, że życie nie zawsze układa się tak, jak tego chce.

A co z panem Thamesem? Być może pod koniec lotu nauczył się, że nie wszystko w życiu jest podane na srebrnej tacy.

Pozostaje tylko mieć nadzieję.