Wyobrażałem sobie ten moment tysiąc razy.

Lot, przejazd taksówką, pukanie do drzwi.

Po prawie roku nocnych telefonów, głębokich rozmów i obietnic wspólnej przyszłości, w końcu udało mi się spotkać Adama osobiście.

Serce waliło mi w piersiach, gdy stałem przed jego domem, skromnym, dwupiętrowym budynkiem na przedmieściach, daleko od gwarnego miasta, w którym mieszkałem.

Wyprostowałem płaszcz, wziąłem głęboki oddech i zapukałem.

Minęło kilka sekund zanim drzwi się otworzyły.

Ale zamiast znajomego uśmiechu Adama, spotkałem się ze przenikliwym spojrzeniem kobiety – wysokiej, pewnej siebie i całkowicie zdezorientowanej.

„W czym mogę pomóc?” – zapytała z niedowierzaniem w głosie.

Słowa utknęły mi w gardle.

— Ja… przyszedłem do Adama.

Pochyliła głowę, a na jej idealnie wyprofilowanych brwiach pojawiła się mała zmarszczka.

• Adam? Mój mąż?

Świat zdawał się stać w miejscu.

Poczułem się nieważki, jakbym spadł swobodnie, bez spadochronu.

Przełknęłam ślinę, moje nagle suche gardło ledwo nadążało za moim poleceniem.

„Mąż?” – wyszeptałam.

Jej wyraz twarzy stwardniał.

• Kim jesteś?

Nie wiedziałem, czy biec, czy stać.

Wszystkie wspomnienia Adama — nasze późne rozmowy, jego miłe wiadomości, obietnice, że w końcu będziemy razem — przelatywały mi przed oczami jak okrutny żart.

Zmusiłem się do mówienia.

• Nazywam się Lillian. Adam i ja rozmawiamy od prawie roku.

Powiedział mi, że jest wolny.

Co mnie czeka.

Jej twarz zbladła, a potem zrobiła się czerwona, gdy w jej wnętrzu walczyły różne emocje.

Następnie wzięła głęboki oddech i odsunęła się na bok.

— Proszę.

Zawahałem się.

Każdy instynkt krzyczał mi, że mam się odwrócić, wsiąść z powrotem do taksówki i zapomnieć o tym koszmarze.

Ale potrzebowałem odpowiedzi.

Potrzebowałem prawdy.

Przekroczyłam próg i poczułam zapach cynamonu i wanilii, boleśnie swojski kontrast z burzą szalejącą we mnie.

Zaprowadziła mnie do salonu, którego ściany były pokryte zdjęciami rodzinnymi.

Na każdym z nich Adam stał obok niej, obejmując ją w talii i uśmiechając się szeroko od ucha do ucha.

Na jednym ze zdjęć widać małą dziewczynkę, mającą nie więcej niż pięć lat, uczepioną jego nogi.

„To nasza córka, Emily” – powiedziała, zauważając moje spojrzenie.

— Jesteśmy małżeństwem od siedmiu lat.

Opadłem na sofę, a moja głowa zaczęła wirować.

„Nie wiedziałam” – szepnęłam.

• Powiedział, że mieszka sam.

Że jego poprzednie związki zakończyły się źle.

Że czeka na kogoś, kto naprawdę go zrozumie.

Roześmiała się gorzko.

• To cały Adam.

Zawsze poeta, zawsze ofiara.

Skrzyżowała ramiona, a jej głos drżał.

— Jak się poznaliście?

„W Internecie” – przyznałem.

— Na portalu randkowym.

Powiedział, że jest gotowy zacząć wszystko od nowa.

Zacisnęła usta w wąską linię.

• Nie jesteś pierwszy.

I nie ostatni.

Poczułem się chory.

• Czy wiedziałeś?

„Nie do końca” – powiedziała, pocierając skronie.

• Ale miałem pewne podejrzenia.

Często zostawał w pracy dłużej, zawsze miał przy sobie telefon i złościł się, gdy zadawałam mu pytania.

Chciałem wierzyć, że po prostu sam siebie nakręcam.

Pokręciła głową.

• Wygląda na to, że miałem rację.

Zapadła cisza.

Ciężar zdrady unosił się w powietrzu.

„Przepraszam” – powiedziałem w końcu.

• Nie chciałem ci zrujnować życia. Przysięgam, że nie wiedziałem.

Jej oczy lekko złagodniały.

• Wierzę ci. Ale nie mogę powiedzieć tego samego o nim.

W tym momencie w domu rozległ się dźwięk trzaskających drzwi samochodu.

Moje serce zaczęło bić szybciej.

Drzwi wejściowe skrzypiały.

Kroki.

A potem—

„Grace?” – rozległ się głos Adama.

• Już jestem w domu!

Łaska.

Jej imię brzmiało Grace.

Wstała, zaciskając szczękę, a w jej oczach błyszczała cicha furia.

„No cóż, Adamie” – powiedziała niepokojąco spokojnym głosem.

• I z tobą, Lillian.

Gdy mnie zobaczył, cała krew odpłynęła mu z twarzy.

„Lillian?” Jego głos się załamał.

„Zaskoczony?” – zapytałem, chociaż ledwo się trzymałem.

— Myślałeś, że nie przyjdę?

Otworzył usta, a potem je zamknął, jego dłonie drżały nerwowo.

— Mogę wszystko wyjaśnić—

„Nie powinnaś” – Grace powiedziała ostro.

— Już dość kłamstw usłyszeliśmy.

Jego spojrzenie przeskakiwało między nami niczym spojrzenie zwierzęcia przypartego do muru.

• Proszę, porozmawiajmy.

„Porozmawiajmy?” Grace gorzko się zaśmiała.

— W ten sam sposób, w jaki z nią rozmawiałeś?

Jak rozmawiałeś z innymi?

Jego twarz się skrzywiła, maska ​​uroku rozpadła się pod ciężarem ujawnienia faktów.

— Grace, proszę—

• NIE.

Jej głos brzmiał jak zdanie.

• Nie masz prawa żebrać.

Nie wydostaniesz się z tego.

Wstałem, zaciskając pięści.

• Kochałam cię, Adamie.

Albo przynajmniej tak jej się wydawało.

Ale nie będę niczyim brudnym sekretem.

Próbował mnie dotknąć, ale się odsunęłam.

„Nie ma potrzeby” – szepnąłem.

• Po prostu tego nie rób.

Grace wzięła głęboki oddech i zwróciła się ku mnie.

• Dziękuję, że powiedziałeś mi prawdę.

Skinęłam głową, czując, że moje serce pęka z żalu za nas oboje.

— Szkoda, że ​​tak się wszystko potoczyło.

Gdy wychodziłem przez drzwi, usłyszałem głos Grace, spokojny i pewny siebie.

— Spakuj swoje rzeczy, Adamie.

Wyjeżdżasz dziś wieczorem.

Zimne nocne powietrze szczypało moją rozgrzaną skórę, ale wzięłam głęboki oddech.

Przyjechałem tu z miłości.

Ale znalazłem prawdę.

I to powinno wystarczyć.