Otworzył pudełko i zobaczyłam pierścionek. Proste, eleganckie, z małym diamentem błyszczącym w półmroku kuchni. Mój gniew na chwilę opadł, zastąpiony przez zdumienie. Co to jest? Szczera próba naprawienia sytuacji? A może to kolejna manipulacja?

„Kochanie… to… to przezwisko dla… naszego psa” – wykrztusił zacinając się. – „Chciałem ci zrobić niespodziankę. Chciałem cię poprosić o ślub i… i o szczeniaka, którego tak długo pragnąłeś”.

Spojrzałam na niego, na pierścionek, na odłamki talerza i poczułam, jak w mojej duszy narasta fala sprzecznych emocji. Czy cały czas się myliłem? Czy byłem zbyt podejrzliwy?

“Pies?” Zapytałam głupio, czując, że łzy napływają mi do oczu.

Skinął głową, a jego oczy błagały o przebaczenie. „Tak. Wiem, że to głupi pseudonim. Po prostu… chciałem, żeby jakoś… było wyjątkowe”.

Przykucnąłem, ignorując odłamki i zakryłem twarz dłońmi. Jak mogłem zrobić z siebie takiego głupca? Jak mogłem pozwolić, by zazdrość zaślepiła mnie tak bardzo, że niemal wszystko zniszczyłem?

Podszedł bliżej i ostrożnie dotknął mojej dłoni. „Wybacz mi, jeśli cię przestraszyłem. Po prostu bardzo cię kocham”.

Spojrzałam na niego oczami pełnymi łez. „I kocham cię, Alex. Ale… dlaczego teraz? Dlaczego po tym wszystkim?

Westchnął. „Bałam się. Bałam się, że odmówisz. I dziś… dziś zrozumiałam, że nie mogę już dłużej czekać”.

Spojrzałam na pierścień w jego dłoni, na jego szczerą, zdezorientowaną twarz i zrozumiałam, że muszę dokonać wyboru. Zaufać mu? Dać mu szansę? Podjąć ryzyko?

Wziąłem głęboki oddech i wyciągnąłem rękę.

„Pomóż mi posprzątać te potłuczone kawałki” – powiedziałem. — „A potem… potem pokażesz mi zdjęcie tego „dziecka”.”

Uśmiechnął się z ulgą i wziął mnie za rękę. I gdy razem zbieraliśmy kawałki rozbitego talerza, poczułem, że mamy szansę. Szansa na nowy początek. Szansa na zbudowanie czegoś prawdziwego. Bo czasami, żeby zobaczyć miłość, najpierw trzeba coś rozbić na kawałki. A czasami „dziecko” to po prostu pies. I to jest najwspanialsza rzecz jaka może się zdarzyć.