• O Boże, mam nadzieję, że się nie spóźnię! — Anna spojrzała na zegarek po raz trzeci w ciągu ostatnich pięciu minut. – Siergieju, czy na pewno zdążymy?

Kierowca limuzyny ślubnej uśmiechnął się pocieszająco w lusterku wstecznym:

• Nie martw się, Anno. Poruszamy się zgodnie z harmonogramem.

Harmonogram. To słowo stało się już wyświechtane. Przez ostatnie dwa miesiące wszyscy o nim mówili. Harmonogram ceremonii, harmonogram sesji zdjęciowej, harmonogram bankietu – wszystko jest zaplanowane co do minuty.

Aleksiej, jej narzeczony, nalegał, aby dzień ślubu był idealny.
Ani jednej usterki, ani jednej awarii. Generalnie podobało mu się, gdy wszystko szło zgodnie z planem. Być może jego praca jako dyrektora finansowego miała na to wpływ – bez jasnego harmonogramu nie było szans na osiągnięcie sukcesu.

Anna spojrzała kątem oka na Aleksieja. Siedział obok mnie, zagłębiając się w telefon – najwyraźniej po raz kolejny sprawdzając, czy wszystko idzie zgodnie z planem.

Dziwny. Gdy spotkali się po raz pierwszy trzy lata temu, wydawał się zupełnie inny. Być może bardziej żywe.

Ich pierwsze spotkanie było całkowitym przeciwieństwem jakiegokolwiek planowania. Spóźniła się do pracy i przypadkowo wpadła na niego przy drzwiach kawiarni, wylewając kawę na jego śnieżnobiałą koszulę. Ale zamiast się zdenerwować, roześmiał się i podał jej kolejną filiżankę – tym razem razem.

Anna się uśmiechnęła, przypominając sobie ten dzień. Jak dawno to było.

Pisk hamulców przerwał ciszę. Anna została gwałtownie rzucona do przodu – dobrze, że pas bezpieczeństwa ją przytrzymał.

• Co się stało?! — krzyknęła ze strachu.

„Pies” – wydyszał kierowca. – W drodze. Nie zdążyłem.
Moje serce zabiło mocniej.

Anna wyskoczyła z samochodu, ignorując krzyk Aleksieja: „Dokąd jedziesz? “Pobrudzisz sobie sukienkę!”

Na asfalcie, tuż przed maską limuzyny, leżał duży, jasnorudy pies. Ona się nie ruszyła.

„O mój Boże” – szepnęła Anna, podbiegając bliżej. – Czy ona żyje?

Kierowca uklęknął obok psa:

• On oddycha. Ale bez świadomości.

— Musisz natychmiast udać się do weterynarza!

„Anno” – Aleksiej położył rękę na jej ramieniu. – Nie mamy na to czasu. Uroczystość rozpocznie się za czterdzieści minut.

• Jak możesz tak mówić?! – Odwróciła się do niego gwałtownie. — Tu umiera żywa istota!
• Nie możemy ci w żaden sposób pomóc. Goście czekają na nas, panie rejestratorze.

— Nie obchodzi mnie rejestrator! – W oczach Anny pojawiły się łzy. — Nie możemy po prostu odejść!

O tej porze pozostałe samochody z kolumny również się zatrzymały. Goście zaczęli wychodzić i gromadzić się wokół.

• Co się stało?

— Dlaczego stoimy?

• O mój Boże, pies! Biedactwo.

Głosy zlały się w jeden szum. Niektórzy sugerowali wezwanie weterynarza, inni nalegali, żeby jechać dalej.

„Siergiej” – Anna zwróciła się do kierowcy. — Czy wiesz, gdzie znajduje się najbliższa klinika weterynaryjna?

— Kilka kilometrów stąd. Ale…

• Żadnych “ale”! Musimy ją zabrać!
• Anno! – Aleksiej złapał ją za łokieć. — Czy ty zwariowałeś? Bierzemy ślub!
• Tak, ślub! – Odsunęła rękę. — Dzień, w którym dwie osoby przysięgają sobie miłość i wsparcie. Dzień, w którym przyrzekają sobie, że będą razem w smutku i radości. Czy jesteś gotowy porzucić umierające zwierzę dla jakiegoś harmonogramu?!

W tym momencie gdzieś z boku dało się usłyszeć krzyk:

• Zula! Zhulya!

W ich stronę biegł starszy mężczyzna, ciężko oddychając. Jego siwe włosy były potargane, a okulary zsunęły się na czubek nosa.

„Żuleńko, moja dziewczyno” – padł na kolana obok psa. – Co zrobiłeś? Prosiłem cię, żebyś nie uciekał.

Ręce mu się trzęsły, gdy głaskał rude futro.

— Czy to twój pies? – Anna zapytała cicho.

„Tak” – mężczyzna podniósł na nią pełne łez oczy. — Tylko ona mi została. Po śmierci mojej żony… Tylko Zhulya pomogła mi nie zwariować.

Zwrócił się ponownie do psa:

• Co robisz, głupcze? Dlaczego wybiegłeś na ulicę?

„Zabierzemy ją do weterynarza” – powiedziała Anna stanowczo. – Siergiej, możesz pomóc?

Kierowca skinął głową i ostrożnie wziął Zhulyę na ręce. Pies był ciężki – ważył co najmniej trzydzieści kilogramów. Jej bezwładnie zwisające łapy i odrzucona do tyłu głowa sprawiły, że Annę przeszył dreszcz strachu.

„Muszę coś odłożyć” – uświadomiła sobie, rozglądając się dookoła.

Jeden z gości wręczył koc:

• Masz, weź to. Tylko bądź ostrożny.

Rozłożywszy koc na tylnym siedzeniu limuzyny, czwórka z nich – Siergiej, Anna, Aleksiej i Iwan Pietrowicz – ostrożnie przeniosła psa. W świetle salonu jej rude futro wydawało się nienaturalnie matowe.

„Żuleńko, moja droga” – szepnął starzec, głaszcząc psa drżącymi rękami. – Tylko nie umieraj.

Anna usiadła obok niej i położyła głowę Zhuli na swoich kolanach.
Śnieżnobiała suknia ślubna momentalnie pokryła się rudymi włoskami, ale ona nawet tego nie zauważyła.

• Siergiej, jedziemy! — rozkazała. — Tylko proszę uważać na zakrętach.

Przez całą drogę do kliniki Anna nie przestawała głaskać psa, przeczesując palcami jego miękkie futro. Poczuła, że ​​serce psa bije nierównomiernie i zobaczyła, jak jego łapy drżą podczas snu.

Trzymaj się, kochanie. Już prawie skończyliśmy. “Poczekaj chwilę.”

Iwan Pietrowicz cicho szlochał w pobliżu, ocierając łzy drżącą ręką.

„Nie martw się” – Anna ścisnęła jego dłoń wolną ręką. – Wszystko będzie dobrze. Zdążymy na czas.

Poczuła, że ​​Aleksiej, siedzący z przodu, odwrócił się i uważnie jej przyjrzał. W jego spojrzeniu widać było zaskoczenie i podziw. Ale teraz nie miała na to czasu.

Zhulya nagle poruszyła się słabo i cicho zaskomlała.

„Cicho, cicho, mały” – szepnęła Anna, delikatnie głaszcząc psa po głowie. — Jesteśmy blisko. Jesteśmy z Tobą.

„Anno” – w głosie Aleksieja słychać było irytację. — Spóźniliśmy się.

• Więc się spóźnimy.

Zwróciła się do gości:

• Przykro mi, ale uroczystość będzie musiała zostać nieco przełożona. Mam nadzieję, że rozumiesz.

Co dziwne, nikt nie wyraził sprzeciwu. Wręcz przeciwnie, wielu z nich kiwało głowami z aprobatą.

„Pójdę z Siergiejem” – powiedziała Anna. – Idź do urzędu stanu cywilnego i uprzedź, że będziemy mieli opóźnienie.

„Nie” – niespodziewanie odpowiedział Aleksiej. – Idę z tobą.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem:

• Czy to prawda?

„To prawda” – uśmiechnął się słabo. – Masz rację. Do diabła z harmonogramem.

Godzinę później.

Orszak ślubny w końcu dotarł do urzędu stanu cywilnego. Spóźniliśmy się czterdzieści minut, ale nikogo to już nie obchodziło.

Zhulya pozostała w klinice weterynaryjnej z lekkim wstrząsem mózgu i siniakami, ale żyła i była stosunkowo zdrowa. Iwan Pietrowicz (tak nazywał się ten starszy mężczyzna) został z nią.

„Wiesz,” powiedział Aleksiej, gdy wchodzili po schodach urzędu stanu cywilnego, „dawno cię nie widziałem w takiej rzeczywistości.”

• Pod względem?
• No cóż, kiedy pokłóciłeś się ze mną o psa. Kiedy ona upierała się przy swoim. Byłeś tak żywy i tak szczery. Dokładnie tak jak wtedy w kawiarni.

Anna się uśmiechnęła:

• A ty byłeś nudny jak zwykle.
• Hej! – Żartobliwie szturchnął ją ramieniem. – No cóż, ja też byłem w klinice!
• Tak. „No to zaczynamy” – zatrzymała się i spojrzała na niego poważnie. – Dziękuję.
• Po co?

— Za to, że nie pozostałeś nudny do samego końca.

Roześmiał się i przyciągnął ją do siebie:

• Wiesz, to jest znak.
• Jaki inny znak?
• No i co się stało. Może powinniśmy trochę odpocząć? Nie próbujesz kontrolować wszystkiego?
• Kim jesteś i co zrobiłeś z moim narzeczonym? – Anna udawała przerażoną.
• Mówię poważnie! — zrobił pauzę. – Słuchaj, chodźmy…
• Co?

— Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o prezentach ślubnych? Może zamiast tego…

• Tak?

— Może powinniśmy przekazać te pieniądze schronisku dla zwierząt? No cóż, na pamiątkę dzisiejszego dnia?

Anna znów poczuła, że ​​łzy napływają jej do oczu. Dopiero teraz – ze szczęścia.

„Dlatego wychodzę za ciebie” – wyszeptała.

• Bo jestem taki miły?
• NIE. Bo wiesz, jak się zmieniać. I nie boisz się tego.

Uroczystość rozpoczęła się z opóźnieniem. Suknia panny młodej była lekko pognieciona. Krawat pana młodego jest nie na miejscu.

Ale kiedy składali przysięgę małżeńską, każde słowo brzmiało szczerze i prawdziwie. Zwłaszcza o „w smutku i radości”.

Tydzień później, po powrocie z podróży poślubnej, pierwszą rzeczą, jaką zrobili, była wizyta u Zuli i Iwana Pietrowicza.
I wiesz co? Nie ustalili harmonogramu tej wizyty.

Bo czasami najlepsze chwile w życiu zdarzają się spontanicznie. Bez planów i harmonogramów.

Po prostu tak musi być.

A co z Zhulyą? Całkowicie wyzdrowiała. Teraz ma nowych przyjaciół – młodą parę, która często przychodzi z prezentami i zabiera ją na spacery.

Iwan Pietrowicz mówi, że nigdy nie widział swojego psa tak szczęśliwego. Choć nie, kłamię – on sam nigdy nie był tak szczęśliwy. Bo teraz on też ma przyjaciół.

I po co to wszystko? Bo czasami trzeba po prostu przestać. Nawet jeśli się spieszysz. Nawet jeśli się spóźnisz.

Zatrzymaj się i pomóż. Po prostu dlatego, że możesz.

A potem świat staje się odrobinę lepszy.

A ślub… cóż, mimo wszystko okazał się idealny. Tylko trochę poza harmonogramem.

Minął rok.

W małym mieszkaniu Iwana Pietrowicza zebrało się dziwne, ale bardzo serdeczne towarzystwo. Przy świątecznym stole zasiedli on, Anna, Aleksiej i oczywiście bohater okazji – Żula.

— Szczęśliwego Dnia Zbawienia! – Anna podniosła szklankę z sokiem. — Dokładnie rok temu los nas zetknął.

„I to wywróciło całe moje życie do góry nogami” – uśmiechnął się Iwan Pietrowicz. – Wiesz, wtedy byłem zupełnie sam. Po śmierci Marii, mojej żony, całkowicie się wycofałem. Rozmawiałem tylko z Zhulyą.

Pogłaskał psa po głowie. Z wdzięcznością polizała jego rękę.

• I teraz mam całą rodzinę. Przychodzisz często, chodzimy razem. Nauczyli mnie nawet komunikować się w Internecie – teraz siedzę na tych wszystkich, jak to się nazywa, portalach społecznościowych!

„W grupach pomagających zwierzętom” – zasugerował Aleksiej.

• Tak, tak! Czy możesz sobie wyobrazić, że pomogłem już znaleźć tam dom trzem psom. Opowiedziałem ich historie – i tyle!

— Pamiętasz jak pomagaliśmy schronisku? – Anna uśmiechnęła się marzycielsko.

Oczywiście, że pamiętam! Trzy miesiące temu ona i Aleksiej zainwestowali część swoich oszczędności w stworzenie małego schroniska dla bezdomnych zwierząt. Iwan Pietrowicz był tam częstym gościem – pomagał przy psach i dzielił się swoim doświadczeniem.

„A tak w ogóle” – Aleksiej wyjął jakieś papiery z teczki – „mam dla ciebie wiadomość”. Pamiętasz ten kawałek ziemi obok schroniska? Który chcieliśmy kupić w ramach rozbudowy?

„Cóż, tak” – Anna skinęła głową. — Były tylko pewne problemy z dokumentami.

• Nie będzie już żadnych problemów! – oznajmił uroczyście Aleksiej. — Wszystko zostało postanowione. Teraz schronisko będzie mogło przyjąć jeszcze więcej zwierząt.
• To prawda?! – Anna rzuciła mu się na szyję. – Jesteś po prostu cudowny!
• I? — zaśmiał się. – Jesteś naszym cudem. Gdyby nie Twój upór rok temu.

„Gdyby nie Zhulya” – poprawiła go Anna.

Pies słysząc swoje imię zaszczekał radośnie.

„Tak, gdyby nie Żula” – zgodził się Aleksiej. – Wiesz, byłem wtedy bardzo zły. Zastanawiałam się: jak można pokrzyżować wszystkie plany przez psa? Teraz rozumiem, że czasami trzeba zmienić plany, żeby w życiu wszystko poszło dobrze.

„To prawda” – skinął głową Iwan Pietrowicz. – Oto Maria, ona zawsze mówiła to samo.

I zaczął opowiadać inną historię ze swojego życia. Anna słuchała, opierając głowę na ramieniu męża. Aleksiej roztargnionymi ruchami przeczesał jej włosy palcami. Zhulya drzemała u ich stóp.