• Zostaw mnie w spokoju! Nie obiecałem, że cię poślubię! I tak naprawdę nie wiem nawet, czyje to dziecko.
  A może to wcale nie jest moje? Więc idź i zatańcz walca, a ja pójdę swoją drogą. – powiedział podróżujący służbowo Wiktor oszołomionej Walentynie. I stała tam i nie mogła uwierzyć własnym uszom ani oczom. Czy to był ten sam Victor, który wyznał jej miłość i niósł ją w ramionach? Czy to ta sama Vitenka, która nazywała ją Waljuszenka i obiecywała jej mannę z nieba? Przed nią stał lekko zdezorientowany, a więc i wściekły, nieznajomy… Walusieńka płakała przez około tydzień, bez przerwy machając ręką do Witieńki, ale ze względu na swój wiek – miała już trzydzieści pięć lat, swoją brzydotę, a zatem i małe prawdopodobieństwo znalezienia kobiecego szczęścia, postanowiła urodzić…

Wala urodziła wrzeszczącą dziewczynkę o czasie. Imię Masza. Dziewczynka wyrosła na spokojną, bezproblemową osobę i nie sprawiała matce żadnych kłopotów. Było tak, jakby wiedziała, że ​​bez względu na to, jak bardzo będziesz krzyczeć, nic nie osiągniesz… Wala dobrze traktowała swoją córkę, ale było jasne, że nie miała w sobie prawdziwej miłości macierzyńskiej – karmiła ją, ubierała i kupowała jej zabawki. Ale przytulić dziecko jeszcze raz, pogłaskać je, pospacerować z nim – nie. Tak się nie stało. Mała Maszeńka często próbowała wyciągnąć rękę do matki, ale ona ją odtrącała. Czasami jest zajęta, czasami ma dużo do zrobienia, czasami jest zmęczona, a czasami boli ją głowa. Najwyraźniej jej instynkt nigdy się nie obudził…
Kiedy Maszeńka miała siedem lat, wydarzyło się coś bezprecedensowego – Wala poznała mężczyznę. Co więcej, zabrała go ze sobą do domu! Cała wieś o tym plotkowała! Cóż za niepoważna kobieta z tej Valki.

Ten facet nie jest poważny, nie jest stąd, nie ma stałej pracy, mieszka w nieznanym miejscu! A może on w ogóle jest oszustem… Co za bałagan! Wala pracował w miejscowym wiejskim sklepie, gdzie zatrudniono go przy rozładunku ciężarówek z towarami. Ich romans rozpoczął się właśnie na tych zawodowych podstawach. I wkrótce Wala zaprosiła nowo poznanego pana młodego, aby zamieszkał z nią. Wszyscy sąsiedzi potępili tę kobietę – przyprowadziła do domu nie wiadomo kogo! Myślałem o mojej córeczce, rozmawiali sąsiedzi. Jest też typem milczącego człowieka, nie można z niego wydobyć ani słowa. Więc coś ukrywa. Ale Walia nikogo nie słuchała. Jakby zrozumiała, że ​​to jej ostatnia szansa na zdobycie kobiecego szczęścia…
Ale wkrótce sąsiedzi zmienili zdanie na temat tego na pierwszy rzut oka małomównego mężczyzny. Dom Walentyny, bez pomocy mężczyzn, popadł w ruinę i wymagał remontu. Igor, bo tak miał na imię mężczyzna, najpierw naprawił werandę, potem załatał dach i podniósł przewrócony płot. Każdego dnia coś naprawiał i dom stawał się piękniejszy na naszych oczach. Widząc, że ręce mężczyzny wystają bezwładnie, ludzie zaczęli prosić o pomoc, a on powiedział:
„Nawet jeśli jesteś stary lub bardzo biedny, i tak ci pomogę”. Jeśli nie, zapłać pieniędzmi lub jedzeniem.
Od niektórych brał pieniądze, od innych konserwy, mięso, jajka, mleko. Wala miał ogródek warzywny, lecz nie miał żadnego bydła – co by z nim było bez mężczyzny? Dlatego też wcześniej rzadko rozpieszczała Maszenkę kwaśną śmietaną czy mlekiem. A teraz w lodówce mamy śmietankę, domowe mleko i masło.
Krótko mówiąc, Igor miał złote ręce. Jak mawiają, człowiek do wszystkiego. A Waluszka, która nigdy nie była pięknością, uległa jego przemianie – po prostu rozpromieniła się, stała się milsza, jakby złagodniała. Stała się jeszcze bardziej uczuciowa wobec Maszenki. Uśmiecha się i okazuje się, że ma dołeczki w policzkach. No cóż, no cóż…
A Masza podrosła, chodziła już do szkoły. Pewnego dnia siedziała na ganku i patrzyła, jak wujek Igor pracuje, a wszystko szło mu dobrze. A potem poszła do domu swojej przyjaciółki, która mieszkała obok. Przyjechała dopiero wieczorem, po spacerze. Otworzywszy furtkę, dziewczyna oniemiała… Na środku podwórka górowała… huśtawka! Lekko kołysały się na wietrze i wołały…

• To dla mnie?! Wujku Igorze! Czy ty mi to zrobiłeś? Huśtać się?!! — Masza nie mogła uwierzyć własnym oczom.
  -Ty, Mashunya, oczywiście, że ty! Podejmij tę pracę! — zaśmiał się radośnie zazwyczaj nietowarzyski wujek Igor.
  Masza usiadła na siedzeniu i zaczęła się kołysać w przód i w tył, a wiatr gwizdał jej w uszach i nie było na całym świecie dziewczyny szczęśliwszej…
  Wala wcześnie wyszła do pracy, więc wujek Igor zajął się także gotowaniem. Gotował śniadanie, obiad. A jakie ciasta i zapiekanki upiekł! To on nauczył Maszę pysznego gotowania i nakrywania do stołu. Tyle talentów odkryto w tym nietowarzyskim, milczącym człowieku…
  Gdy nadeszła zima i dni stały się krótkie, wujek Igor pożegnał ją i odebrał ze szkoły. Dał jej teczkę i opowiedział historie ze swojego życia. Opowiedział, jak opiekował się swoją ciężko chorą matką i jak sprzedał swoje mieszkanie, aby jej pomóc. I jak jego własny brat podstępem wyrzucił go z domu jego ojca.
  Nauczył ją łowić ryby. Latem o świcie szli razem nad rzekę i siedzieli cicho, czekając na kęs. Więc nauczył ją cierpliwości. A w środku lata wujek Igor kupił jej pierwszy dziecięcy rower i nauczył ją na nim jeździć. Posmarował jej kolana zieloną farbą, gdy roztrzaskała je na kawałki upadając.
  -Igor, ta dziewczyna popełni samobójstwo. — mruknęła matka.
• On się nie zabije. Musi nauczyć się upadać i podnosić. — odpowiedział jej stanowczo.
  A pewnego Nowego Roku podarował jej prawdziwe dziecięce łyżwy Snow Maiden. Wieczorem zasiedli do wigilijnego stołu, który wujek Igor z pomocą Maszy nakrył. Poczekali, aż zabrzmi dźwięk dzwonów, pogratulowali sobie nawzajem, zaśmiali się i stuknęli kieliszkami. Wszyscy zjedli pyszny posiłek i świetnie się bawili. A rano Walę i Igora obudził przenikliwy krzyk i pisk Maszy.
• Łyżwy! Hurra!!! Mam prawdziwe łyżwy! Białe i nowe! Dziękuję, dziękuję!!! – krzyknęła Masza, odkrywszy pod choinką wspaniały prezent. Dziewczynka przytuliła się do piersi, a łzy szczęścia popłynęły jej po twarzy…
  A potem ona i wujek Igor poszli nad zamarzniętą rzekę, a on długo odśnieżał lód, a ona mu w tym pomagała. Potem nauczył ją jeździć na łyżwach. Upadła, ale on cierpliwie prowadził ją za rękę, aż nauczyła się pewnie stać na nogach. I wtedy mogłam naprawdę jeździć i ani razu się nie przewróciłam. Masza radowała się i piszczała ze szczęścia. A gdy już odchodzili od rzeki, rzuciła mu się na szyję:
  „Dziękuję ci za wszystko!” Dziękuję tato…
  Teraz Igor zaczął płakać. Z radości. Ukradkiem otarł swe skąpe męskie łzy, żeby Masza ich nie widziała, ale one same potoczyły się w dół i natychmiast zamarzły w mroźnym powietrzu w małe kry lodowe…
  Wtedy Masza dorosła. pojechał na studia do miasta. I miała wiele trudności w swoim życiu. Chyba jak każdy inny. Ale on zawsze tam był. Był na jej uroczystości ukończenia szkoły. Przywiózł jej torby z zakupami do miasta, aby, nie daj Boże, jego córka, jego Masza, nie chodziła głodna…
  Poprowadził ją do ołtarza, gdy Masza wychodziła za mąż. Razem z mężem stali pod oknami szpitala położniczego, czekając na wieści. Opiekował się swoimi wnukami i kochał je w sposób, w jaki ludzie czasami nie kochają swoich krewnych.
  A potem odszedł, tak jak i my wszyscy pewnego dnia odejdziemy. Przy pożegnaniu Masza stanęła przy matce w głębokim smutku i rzuciwszy garść ziemi, westchnęła ciężko i powiedziała:
  „Żegnaj, tato… Byłeś najlepszym ojcem na świecie”. Zawsze będę o Tobie pamiętać…
  I on pozostał w jej sercu na zawsze. Nie jako wujek Igor, nie jako ojczym, ale jako OJCIEC… Przecież ojcem czasami nie jest ten, kto urodził, ale ten, kto wychował, kto dzielił twój ból i radość. Kto był w pobliżu…
  Autor: Samotność za monitorem