— Dziewczyny powinny od najmłodszych lat dbać o swoją reputację. Zwłaszcza te wiejskie” – Varvara Krivodanova podsłuchała rozmowy kobiet, kiedy weszła do sklepu. Zwolniła, zacisnęła usta i podeszła do gabloty, żeby obejrzeć kiełbaski.
Kobiety rozmawiające ze sprzedawczynią natychmiast ucichły i zaczęły się rozchodzić.
„Och, przynieś więcej owoców i świeżych ciast” – westchnęła głośno Ira Tsyganova. I mijając Varvarę, pogardliwie uniosła brwi.
Krivodanova zaczekała, aż kobiety wyjdą i podeszła do kasy.
- Chciałbym trochę chleba i kiełbasy.
- Posortowali chleb. Którą kiełbasę wolisz? Gotowane czy półwędzone?
- Daj mi oba, Lyuba.
…Wracając do domu, Varvara krzyknęła:
- Naska? No dalej, zrób ciasto na chleb, w sklepie nie ma chleba.
Dziewczyna opuściła pokój. Cienkie, smutne, czarne włosy splecione i związane wokół czoła „obręczem”. Cóż, jest uczennicą liceum, ale szkołę skończyła rok temu. Nie można było zapisać się od razu po otrzymaniu zaświadczenia: babcia zachorowała tak poważnie, że wszyscy Krivodanovowie musieli po kolei spędzić noc w szpitalu. Babcia była kochana, więc Nastazja porzuciła wszystko, nawet wstęp, mając nadzieję, że babcia stanie na nogi. Potem, po upamiętnieniu, Krivodanovowie zrozumieli, że trzeba działać, ale było już za późno.
Postanowili tak: Nastya będzie siedzieć w domu przez rok, a wiosną zrobi, co powinna.
Varvara nie jest głupia, uświadomiła sobie, że kobiety w sklepie plotkują o jej córce. Wszystko by się wtedy ułożyło dobrze i nie byłoby teraz żadnych plotek, gdyby Varvara wtedy milczała.
A stało się tak: Varvara wstała w środku nocy, żeby sprawdzić piec – wydawało się, że w domu czuć lekki zapach spalenizny. Zajrzałem do sypialni mojej córki, ale nie było jej w łóżku. Są tylko poduszki, przykryte kocem. W tym momencie kobieta krzyknęła, obudziła męża i wysłała córkę na poszukiwania, pobiegła do sąsiadki, tam opowiedziała o swoich kłopotach, wzięła telefon i zaczęła dzwonić do miejscowego policjanta.
Odpowiedział przestraszonej matce, że za trzy dni może przyjechać i napisać zeznanie; dziewczynka jest pełnoletnia, była w szale, najprawdopodobniej zostanie odnaleziona sama. Sąsiad całkowicie zgodził się z tą opinią; sama Varya nie mogła zrozumieć i zaakceptować tego, co się dzieje.
- Jak to jest, „poszedłem na szaleństwo”? Zawsze prosiła mnie o urlop przed wyjściem z domu! Tym razem poprosiłbym o urlop. A co jeśli trafi do złego towarzystwa? A co jeśli została porwana?
- Jak sobie to wyobrażasz, Varya?
Nastenka została znaleziona rano i przyjechała z tatą. Milczał i nie mówił. Varvara nie mogła przestać patrzeć na córkę, podziwiała ją i dopiero wtedy, gdy nakarmiła biesiadnika i położyła ją do łóżka, zapytała męża:
- No i gdzie ona się znalazła? Anya czy Katya?
- Na stodole.
Varvara była bardzo zdezorientowana:
- Jak tam na stodole?! Nie żartuj tak ze mnie, nie rozumiem.
„Co tu rozumieć, Varya” – rozzłościł się mężczyzna – „Poszedłem szukać córki, powiedzieli mi, że wyszła z klubu z Shiryaevem, z Paszką”. Kiedy szedłem do Sziryajewów, podeszli do mnie widzowie: Wanka Korpyakow, Fedotikha i Baba Manya.
Przyszedłem na podwórko Sziryajewów i tam zobaczyłeś obraz olejny: Sziryajewski Paszka, szczeniak i twoja córka Nastya schodzą po schodach ze strychu na siano.
Varvara ze wzruszenia zakryła usta obiema rękami. sapnęła:
„O tak, jeśli widziano tam Babę Manyę i Fedorikę, to dobre i złe wieści rozejdą się po całej wiosce”.
- No, o czym ja mówię? – Krivodanov był zasmucony. – A ty, swoim kobiecym wychowaniem, wychowałeś tutaj ****!
- Dlaczego od razu, dlaczego to zrobiłem? – Varvara usiadła na ławce i nagle wybuchnęła płaczem. – Co się dzieje, moja córka się zhańbiła? Co ludzie teraz powiedzą?
A ludzie we wsi zaczęli rozmawiać. Nie, nie złe języki, czy możesz po prostu założyć szalik na każde usta? Niecały tydzień minął, zanim wszyscy wieśniacy dowiedzieli się, że Nastya Krivodanova, mała wiśnia mojej mamy, „wchodzi z chłopakami na stoły na siano”.
Sama Nastazja niczego nie słyszała ani nie zauważyła, a jej rodzice milczeli. Ale dla starszych Krivodanovów każde spojrzenie z ukosa i śmiech na ulicy było ciosem. Szkoda.
…Nastazja chodziła jak robot. Jadła, gotowała, sprzątała dom i podwórko, postępowała zgodnie z instrukcjami matki, ale jej dusza była tam – z Pavlem Shiryaevem. Dziewczyna się zakochała, co tu jest niejasne. Szła za nim jak cień, szpiegując go. Jedynie sam Paszka, starszy od niej o dwa lata, kiedy wrócił z wojska, po tym incydencie na stodole, nie chciał już z nią rozmawiać, na spotkaniach znajdował pretekst do ucieczki, a w klubie starał się nie zwrócić jej uwagi. Wiedział, że Nastya jest w nim zakochana i zlekceważył to.
…Dlaczego nagle Kostya Shulyakov zaczął opiekować się Nastią, nie rozumiała.
-Skąd przyszedłeś? – była wściekła. – Nie podążaj za mną!
Shulyakov był starszy, studiował i pracował po wojsku.
„Na stanowisku” – zaczęła mówić matka Nasty – „jest dobrym facetem”. Dlaczego odwracasz twarz? Panowie nie kłamią na drodze.
- Och, mamo, masz mnie dość? – Nastya była wściekła. – Poczekaj do wiosny, wyjdę. Ale ja nie chcę wychodzić za mąż, bo dzieci odejdą i nie będzie czasu na naukę.
„Cóż, mogą mieć dzieci nawet bez małżeństwa” – Varvara również była zła. I spojrzała pytająco na córkę.
Anastazja zamilkła. Spojrzała na matkę urażona. Varwara mówił dalej:
- Sam Kostya i jego matka przyszli i zapytali cię. Okazało się, że pasowali do ciebie. Teraz posłuchaj mnie. Oczywiście, przykro mi, córko, ale mój ojciec i ja zdecydowaliśmy… Że wychodzisz za mąż.
Nastya zerwała się ze stołu i krzyknęła:
- Ja, ślub?! Nie wyjdę za niego za mąż, mamo!
- Z kim pójdziesz? Dla Paszki czy coś? Tak, cała wioska mówi, że on przed tobą ucieka!
Nastazja zarumieniła się ze złości i urazy. Oto co to jest: tak, działa. Sama zaczęła to rozumieć.
„Pash” – napadła go, gdy szedł do sklepu. – Musimy porozmawiać.
„Idź obok, dokąd szedłeś” – facet odwrócił się. „Znowu przyciągniesz do siebie wiele uwagi, potrzebujesz tego?”
Dziewczyna poczuła się bardzo zdenerwowana. Dlaczego on nie rozumie, że ona nie przejmuje się opinią ludzi, dla niej liczą się jej uczucia do niego!
- Moi rodzice wydają mnie za mąż!
Paszka zatrzymał się i spojrzał na Nastię.
- Co z tobą?
- I wygląda na to, że nie wiesz!
- Przestań się złościć. Chciałbym zrozumieć, jak ty sam na to patrzysz? Czy będziesz czekać na coś nieznanego, czy wyjdziesz za mąż?
- Nie jest jasne dlaczego? – krzyknęła Nastya.
– Znowu krzyczysz. Nie chcę teraz z tobą rozmawiać. Jeśli ochłoniesz, przyjdź. Znasz nasze miejsce, stodołę” – zażartował facet.
Nastya westchnęła.
- Ty, ty! To wszystko, Paszka! Już mnie torturowałeś! Wolałbym wyjść za mąż. Dla normalnego!
Młode jest gorące, ale nie można tego powiedzieć w ferworze chwili. Musiałem spełnić to, co zostało powiedziane w moim sercu. Wydawało się, że pan młody Kostya Shulyakov czekał na tę chwilę i będąc na czas, zabrał dziewczynę swoim nowym samochodem, aby złożyć wniosek w urzędzie stanu cywilnego. Nastya płakała, siedząc w samochodzie i zgodziła się napisać oświadczenie.
Do uroczystości zostały całe dwa miesiące, mama i tata biegają szczęśliwi, dyskutując z przyszłymi bliskimi, gdzie będą obchodzić wesele, aby zaprosić wszystkich gości, nie obrażając nikogo.
Ojciec Nastyi dał pieniądze na suknię ślubną. I tylko sama Nastenka chodzi po domu jak wariat. Na jej twarzy nie ma uśmiechu, nie ma rumieńca.
Myślami znów jest przy Paszce. Nie może nawet spać w nocy, mało je, wygląda okropnie i jeszcze bardziej schudła.
A kiedy już prawie wszystko było gotowe do ślubu, nagle usiadła i zalała się łzami, wyznając matce:
„Prawdopodobnie ucieknę od ciebie”. Nie obrażaj się, mamusiu.
Varvara była zajęta w kuchni, przygotowując wszystko do ugotowania galaretowatego mięsa. Chciała, żeby na weselu było galaretowate mięso. Wygląda na to, że zadbano o wszystko. Słowa córki zaskoczyły ją – wśród przygotowań i zmartwień nie zwracała uwagi na Nastyę.
-Gdzie masz zamiar uciekać i dlaczego?
- No cóż, co mam zrobić? Nie chcę wychodzić za Kostyę. A ty bezpośrednio mnie zmuszasz…
- Och, córko, czas dorosnąć. Trzeba być odpowiedzialnym za swoje czyny i słowa. Nie jesteś małą dziewczynką, żeby wybierać: „Chcę, nie chcę, nie będę”. Jest takie słowo jak „musieć”.
Nastya rozpłakała się:
- Dlaczego miałbym wyjść za mąż, aby zadowolić was wszystkich? A co ze mną? Jak mogę żyć z kimś, kogo nie kocham? Im bliżej dnia ślubu, tym bardziej szaleję, mamo!
Varvara odłożyła na bok wszystkie swoje sprawy i rzuciła się, by uspokoić Nastię:
- Córko, jesteś dla mnie bardzo emocjonalna. Kiedy wyszłam za twojego ojca, też płakałam! I płaczesz. To są nerwy, które wychodzą.
- I nawet jeśli mam nerwy, nadal nie chcę się żenić. Nie lubię Kostyi, mamaaaa…
Kobiety wyszły z domu, aby nie odwracać uwagi od ważnej rozmowy. W przeciwnym razie przybiegną sąsiedzi lub przyszli teściowie, nigdy nie wiadomo. Weszliśmy do letniej kuchni (jest już zima, ale w piecu pali się i jest ciepło) i zamknęliśmy się tam.
„Chodź, córko, powiedz mi” – zasugerowała matka, sadzając córkę w „strefie komfortu” – starym wygodnym krześle, w którym Nastya bawiła się przez całe dzieciństwo.
- Nie ukrywaj tego, co jest w twoim sercu. Widzę, że schudła, oczy ma zapadnięte.
„Nie lubię Kostyi, mamo”. Kocham Paszę. I zawsze będę Cię kochać, nie będę w stanie zapomnieć. (płacze).
Varvara spojrzała w zamyśleniu na Nastię i powiedziała ostrożnie:
- Widzisz, Nastenko. Mój ojciec i ja w ogóle nie planowaliśmy zmuszać cię do małżeństwa. Myśleli, że pojedziesz do miasta, zapisz się, poucz, zaczniesz pracować… Wtedy sama zdecydujesz, jakiego pana młodego chcesz w swoim życiu. Ale sprawiłeś kłopoty, rozumiesz? Przyniosła wstyd całej wiosce. Teraz wszyscy nazywają cię zepsutą, nie widzę innego wyjścia, jak tylko wydać cię za mąż.
- Mówisz o tym incydencie ze stodołą na siano czy co? – Nastya nagle zdała sobie sprawę. – Cóż, posłuchaj, mamo. Trzeba było to powiedzieć już dawno temu.
Nastya przestała płakać i otarła łzy rękawem swetra.
„Pasza i ja nie mieliśmy nic, nawet mnie nie dotknął. Tego właśnie chcesz, przysięgam.
- I co, pokażesz się w ogóle lekarzowi? – wątpiła matka. Varvara była przyzwoitą kobietą, dorastała w surowej rodzinie, dlatego to nieprzyjemne pytanie było dla niej bardzo ważne.
„Udowodnię to” – Nastya poczuła się urażona. – Przynajmniej chodźmy teraz! – wstała od stołu. – Jak mogłaś, mamo, tak o mnie myśleć?
„OK, OK, dlaczego taki jesteś” – matka się przestraszyła.
I spojrzała na córkę innym spojrzeniem. Z poważaniem. Nagle zaczęła nawet pękać z radości. Dumna z córki, chciałam jak najszybciej znaleźć męża i przekazać mu tę wiadomość.
- Matka! Pasza jest bardzo cudowna. Po prostu pijany głupiec zaczepił mnie w klubie, złapał mnie mocno za rękę i puścił. No cóż, pijany… Potem zaczęła się bójka, Pashka wyciągnął mnie z klubu i zabrał na motocyklu. Rozmawialiśmy z nim do rana… Ukryliśmy się na jego podwórku, bo ci pijani głupcy, którzy nam dokuczali w klubie, zaczęli nas gonić. A na stodole było cieplej, przecież była już jesień…
- No i głupie, ale czy poza stodołą na siano nie było innych miejsc do ukrycia? — Waria potrząsnęła głową. „OK, nadal jesteś głupi, ale Pashka jest starszy!”
„Mamo” – Nastya uśmiechnęła się. — Pasza powiedział mi, że bardzo mnie lubi . I przyjdzie do nas, żeby się o nas zatroszczyć. Cóż, musisz tylko poczekać, aż znajdzie pracę i odłoży pieniądze na ślub. Teraz i on, tak jak ja, siedzi w domu i pieje…
Varvara milczała. Wiedziała, że ta Paszka przyszła porozmawiać z jej ojcem. Najwyraźniej chciał poprosić Nastyę o rękę, czy cokolwiek to było, ale Krivodanov nie chciał go słuchać i wypędził z werandy.
Shulyakov Konstantin zniknął z życia Nastazji tak szybko, jak się pojawił. Okazało się, że Krivodanov obiecał mu, że pomoże mu zbudować nowy dom, jeśli zgodzi się poślubić jego córkę.
„Pasza” – Varvara stała przy płocie w pobliżu domu Shiryaevów. – Chciałbym z tobą porozmawiać, Pasza.
Facet odśnieżał na podwórku, odłożył łopatę i podszedł do płotu.
– Tak, Barbaro Nikołajewno. Słucham cię.
- Mówię o Nastii. Co jej tam obiecałeś?
Facet opuścił głowę, po czym ją podniósł, patrząc prosto w oczy kobiety:
- Tak jak. Tylko że ona jest taka mała, że nie rozumie, że nie mam pracy. Dlaczego ona mnie potrzebuje, bezrobotnego?
- Dlaczego nie ma pracy? – zapytała Varwara.
Była pod wrażeniem szczerości Pawła. I szacunek też do niej.
- To nie działa. Odwiedziłem wszystkie firmy, które znalazłem w centrum regionalnym. Wszędzie, gdzie prosili mnie o pozostawienie CV, obiecywali, że do mnie zadzwonią… Nikt do mnie nigdy nie zadzwonił.
Kobieta rozejrzała się po starym domu Shiryaevów i rozejrzała się po małym podwórzu. Czysto i przytulnie, wszystko jest na swoim miejscu, nie leży nic niepotrzebnego, śnieg został usunięty, i to nie przypadkowo, miejscami, ale całkowicie.
- Dobry z ciebie facet, Pasza. Moja córka brzęczała mi po uszach na twój temat. Co do niej czujesz?
Facet się zawstydził:
„Chciałem się z nią ożenić, ale najwyraźniej mnie wyprzedzili…
Varwara uśmiechnęła się:
- Ona jest twoja. Czekam na ciebie. Nie będziemy mieć żadnego ślubu, bo tylko Nastenka cię potrzebuje. Przyjdź do nas dziś wieczorem, poznajmy się. Skoro Nastya cię kocha, oznacza to, że my też powinniśmy cię kochać, ale co, jeśli nie przyjdziesz?
Paweł czystym spojrzeniem spojrzał w oczy swojej przyszłej teściowej i uśmiechnął się.
- OK, przyjdę. Ale nie żeń się.
„Zastanowimy się nad tym” – uśmiechnęła się kobieta.
Prowokowała ją uczciwość młodzieńca. Poszła do domu i pomyślała: „Muszę powiedzieć mojemu mężowi, żeby zaproponował mu pomoc w pracy. A potem zaprzyjaźnimy się jako rodziny i pozwolimy spotkać się Pawłowi i Nastyi. Aha, i dziwne, że nie chce się żenić. Później będzie chciał, może tak będzie najlepiej, niech najpierw oboje staną na nogi, Nastazja się oduczy.
Kobieta przyspieszyła kroku. Bardzo chciała spojrzeć na swoją ukochaną córkę. Zaczęła trzepotać jak ptak. Lataj ze szczęściem.
Dobrze jednak, że matka i córka porozmawiały i uniknęły błędu, który mógł zrujnować im życie…
