Następny przystanek.

Pociąg lekko zadrżał, drzwi otworzyły się z charakterystycznym sykiem, a do wnętrza wpadła nowa fala pasażerów.

Niektórym udało się wydostać, inni mieli problem z dostaniem się do środka, mimo że mieli ze sobą torby, parasole i zmęczone oczy.

Wśród tych, którzy weszli, była kobieta w wieku około pięćdziesięciu lat.

Na wysokich obcasach, w długim szarym płaszczu, ze starannie pomalowanymi ustami i irytującym spojrzeniem.

Na ramieniu ma pojemną skórzaną torbę. Wygląda, jakby cały świat był jej dłużnikiem.

Szła wzdłuż przejścia i przypadkowo dotknęła kolana młodego mężczyzny siedzącego przy oknie.

Ona nie zwróciła uwagi i nie przeprosiła.

Ale przeszła kawałek i nagle się zatrzymała.

Spojrzała za siebie. Jakby dopiero w tym momencie uświadomiła sobie swój „wzniosły cel”.

„Nie uczyli cię ustępować miejsca starszym?!” krzyknęła ponownie kobieta, zwracając się do faceta.

• On się tu rozsypał! A jak inaczej inni mogliby przejść obok, nie pomyślałeś?

Rozłożył nogi, jakby był w domu. Czy rodzice nie uczyli go szacunku dla starszych?

Facet podniósł głowę. Słuchawki wciąż miał w uszach.

Wyjął jedną spokojnie, bez gwałtownych ruchów.

Spojrzał na nią. Bez strachu, bez złości – tylko spokojne spojrzenie.

„Mówię do ciebie!” – kobieta podniosła głos. „Tak trudno ustąpić miejsca kobiecie?”

Czy naprawdę myślisz, że cały świat kręci się wokół ciebie?

W wagonie zapadła napięta cisza. Pasażerowie zaczęli się rozglądać.

Dwóch nastolatków siedzących w kącie nawet wstało, wyraźnie czekając na pokaz.

Wszystko potoczyło się według znanego scenariusza: teraz facet zareaguje ostro, kobieta wybuchnie, potem nastąpią głośne kłótnie, krzyki i ewentualnie wezwanie ochrony.

Ale nagle wydarzyło się coś zupełnie innego.

Facet nagle spojrzał w dół i spokojnie powiedział:

• Przepraszam.

Wstał.

I w tym momencie wszyscy zobaczyli, jak krzesło, na którym siedział, zaczęło się powoli odchylać do tyłu – skrzypiało, opadło i uderzyło w ścianę pod dziwnym kątem.

Tył przytrzymywany był przez jeden boczny zawias, poduszka się zsunęła, odsłaniając pękniętą plastikową ramkę i wystające sprężyny.

Oczywiste było, że siedzenie w tym miejscu bez ryzyka upadku było niemal niemożliwe.

Facet stał w milczeniu, lekko się chwiejąc, jakby jedna noga mu zdrętwiała.

Salon zamarł. Kobieta na chwilę była zaskoczona.

Potem jej wzrok powędrował w stronę uszkodzonego siedzenia, a potem z powrotem na mężczyznę.

„Nie… wiedziałam” – wyszeptała cicho. „Przepraszam”.

Po prostu skinął głową, włożył słuchawkę z powrotem i odwrócił się w stronę drzwi.

I pociąg ruszył dalej, zabierając ze sobą moment, w którym nikt nie krzyczał, lecz niektórzy czuli, że wzbiera w nich wstyd.