– A toast? – głos męża przebił się przez gęsty aromat pieczonego mięsa. – Za rodzinę. Za tę, która coraz bardziej się rozrasta.

Staś uniósł kieliszek, ale nie patrzył na mnie. Jego wzrok, ciepły i lekko nerwowy, utkwiony był w mojej siostrze. W Lence. Siedziała naprzeciwko, bawiąc się brzegiem serwetki i uśmiechając się nerwowo.

Udawałem, że nie zauważam. To był po prostu nawyk, który wyrobiłem sobie przez ostatni rok. Nie zauważyłem, że podaje jej płaszcz, mimo że stałem bliżej.

Nie zauważając, jak śmieje się z jej żartów – głośniej niż z moich. Nie zauważając, jak cichną, gdy wchodzę do pokoju.

„Rodzinie” – powtórzyłem, biorąc łyk cierpkiego soku winogronowego.

Lenka drgnęła i w końcu podniosła na mnie wzrok. Była w nim tak wszechogarniająca melancholia, że przez chwilę poczułem się nieswojo.

– Len, wszystko w porządku? Jesteś dziś trochę… cichy.

Mrugnęła, a melancholia ustąpiła miejsca zwykłej, znużonej ironii.

– Po prostu dużo pracy, Katya. Raporty, terminy. Sama wiesz.

Oczywiście, że wiedziałam. Pracowałam w tej samej firmie, tylko w innym dziale. I wiedziałam, że Lenka przeżywała najcichszy okres w roku. Ale ja milczałam. Kolejny pożyteczny nawyk.

Staś nagle zakaszlał, zwracając na siebie uwagę.

– A skoro o pracy mowa, pamiętasz, jak ci opowiadałem o tym projekcie w innym mieście? Zatwierdzili go dla mnie.

Poczułem, jak coś we mnie nieprzyjemnie się zaciska.

– Zatwierdzone? Ale mówiłeś, że to tylko pomysł, szkic.

– To wszystko – rozłożył ręce, promieniejąc. – Wyjeżdżam za miesiąc. Na sześć miesięcy, może dłużej.

Powiedział mi to, ale znowu spojrzał na Lenę. A ona spojrzała na swój talerz, jakby ujrzała tam odpowiedź na najważniejsze pytanie o życie, wszechświat i całą resztę.

„Na sześć miesięcy?” – zapytałam ponownie, a mój głos zdradził drżenie. „Planowaliśmy wakacje latem…”

– Katiuszo, to jest szansa! – wykrzyknął z pasją. – Taka szansa trafia się raz w życiu! Chcesz, żebym się rozwijał, żebym się rozwijał, prawda?

Powiedział właściwe słowa. Takie, z którymi nie sposób się nie zgodzić. Każda normalna żona powinna klasnąć w dłonie i zacząć pakować jego walizkę.

Ale nie byłam zwykłą żoną. Byłam żoną, która widziała pod stołem rękę męża zakrywającą rękę jej siostry.

Tylko na sekundę. Lekki, niemal nieważki dotyk.

Lenka natychmiast cofnęła rękę, jakby się poparzyła.

A ja po prostu siedziałam i patrzyłam na nich. Na mojego promiennego, pełnego nadziei męża. I na moją siostrę, która zdawała się rozsypywać w proch na moim kuchennym krześle.

Kolacja zakończyła się w pognieciony sposób. Lena wspomniała o bólu głowy i poprosiła o pozwolenie na powrót do domu.

„Zawiozę cię” – Staś natychmiast się zgłosił. „I tak muszę po drodze pójść do apteki”.

„Idziesz w drugą stronę” – zauważyłem automatycznie.

„Zrobię objazd” – już narzucał kurtkę. „Nie ma litości dla mojej siostry”.

Odwrócił się do mnie w drzwiach. W jego oczach pojawiło się coś nowego. Nie litość. Raczej… determinacja. Jakby stał na skraju przepaści i w końcu zdecydował się skoczyć.

– Musimy porozmawiać, Katya. Porozmawiajmy poważnie. Jak wrócę.

Wyszedł, zostawiając mnie samą w pokoju wypełnionym zapachami nieudanej imprezy i wyraźnym przeczuciem nadchodzących kłopotów.

Pierwsze dwa tygodnie żyłam jak we mgle. Staś dzwonił każdego wieczoru, punktualnie o dziewiątej. Opowiadał mi o swoim „projekcie”, o nowym mieście, o wynajętym mieszkaniu. Jego głos w słuchawce był dziwny, jakby mechaniczny.

Zdał relację, ale się nią nie podzielił. Zapytał, jak się czuję, ale nie słuchał odpowiedzi.

Próbowałem trzymać się siostry.

– Len, chodźmy na zakupy w ten weekend? Albo do kina?

Ale ona odeszła.

– Och, Katya, jestem taka zmęczona. Zróbmy to innym razem.

Naprawdę wyglądała na zmęczoną. Schudła i miała cienie pod oczami. W pracy widywałem ją kilka razy, zamyśloną, kładącą rękę na brzuchu. Dziwny, nieznany mi gest.

Podejrzenie nie zrodziło się we mnie od razu. Rosło powoli, niczym trujący bluszcz, oplatając moje serce.

Najpierw, jak cienki kiełek – kiedy przypadkowo zobaczyłam opakowanie testu ciążowego w jej koszu na śmieci.

Potem – gdy zaczęła nosić luźne swetry, choć zawsze była dumna ze swojej figury.

Bluszcz rósł, stawał się coraz silniejszy, a jego kolce stawały się coraz bardziej bolesne.

Przestałem czekać na telefony od Stasia. Wiedziałem, że kłamie. Cały jego „projekt” był kłamstwem. Ale nie wiedziałem, jak zmusić ich do powiedzenia prawdy.

Rozstrzygnięcie nastąpiło nagle. W środę wieczorem. Siedziałem na kanapie, gapiąc się tępo w ciemny ekran telewizora, gdy zadzwonił telefon. Numer Stasia.

„Cześć” powiedziałem do telefonu.

Milczał. Słyszałem tylko jego oddech.

– Stasiu? Coś się stało?

„Nie mogę dłużej kłamać, Katya” – jego głos był głuchy, pozbawiony emocji. „Nie wrócę. Nie chodzi o projekt.

Ja też milczałem. Czekałem.

— Chodzi o Lenę. My… my się kochamy.

Zamknąłem oczy. Bluszcz we mnie przestał rosnąć. Po prostu zamarł, zamieniając się w kamień.

„Będę miał dziecko z twoją siostrą!” wyrzucił z siebie na jednym oddechu, jakby bał się, że jeśli przestanie, nigdy tego nie powie.

W powstałej pustce usłyszałem dziwny dźwięk. Bulgotanie, stłumione. I dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że to ja. Śmiałem się.

Najpierw cicho, potem coraz głośniej. Nie był to radosny śmiech. To była histeria, wybuchająca z głębi duszy.

Zaśmiałam się, odrzucając głowę do tyłu, a łzy spływały mi po policzkach. Śmiałam się z potwornej, absurdalnej banalności tego wszystkiego. Mąż, siostra, dziecko. Jak tania opera mydlana, której nigdy nie obejrzę.

– Katya? – usłyszała przestraszony głos w słuchawce. – Co się stało? Płaczesz?

„Nie” – wydyszałam, przestając się śmiać. „Co ty mówisz? Nie płaczę. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jakim jesteś idiotą, Stas.”

Rozłączyłem się. Histeria ucichła tak nagle, jak się zaczęła, pozostawiając po sobie dźwięczną, krystalicznie czystą rozmowę.

Kamień w środku nie naciskał, wręcz przeciwnie, dawał wsparcie. Wstałem, ubrałem się i wyszedłem na zewnątrz. Automatycznie wezwałem taksówkę.

Lena otworzyła mi drzwi. W samym szlafroku, rozczochrana, z oczami czerwonymi od łez. Na mój widok cofnęła się.

– Katya… Powiedział ci? Przepraszam, ja…

„Gdzie on jest?” – przerwałem jej, wchodząc do mieszkania. Mój głos brzmiał spokojnie i obojętnie. Zbyt spokojnie.

– Jego… nie ma tutaj. Jest w innym mieście.

Rozejrzałem się po jej małym studio. Męska marynarka na wieszaku. Jego trampki przy drzwiach. Dwie szklanki na stoliku kawowym.

– Przestań kłamać, Lena. Przynajmniej teraz.

Skrzywiła się.

– Katya, wiem, to straszne! Ale nie mogliśmy zrobić inaczej! Tak bardzo się kochamy!

Mówiła coś jeszcze. O uczuciach, które nagle wybuchły, o tym, jak bardzo je dręczyły. Nie słuchałem. Czekałem, aż straci zapał.

„Jesteś w ciąży” – powiedziałem, kiedy zamilkła. To nie było pytanie.

„Tak” – wyszeptała, instynktownie zakrywając brzuch dłonią. „Będziemy mieć dziecko”.

Podszedłem do niej. Wzdrygnęła się, spodziewając się ciosu, krzyku, czegokolwiek.

– Lena, – spojrzałam jej prosto w oczy. – Czemu mnie nie zapytałaś? Zanim przespałaś się z moim mężem i zaplanowałaś z nim rodzinę.

„O co powinnam zapytać?” – nie zrozumiała.

— Powiedziałabym ci. To nie jest tajemnica. Przynajmniej dla mnie. Staraliśmy się ze Stasiem o dziecko przez trzy lata. Przeszliśmy wszystkie badania. Wszystkich lekarzy.

Zatrzymałem się, pozwalając słowom do mnie dotrzeć.

– Staś jest bezpłodny, Lena. Absolutnie. Fakt medyczny, potwierdzony wieloma badaniami. Nie może mieć dzieci. Nigdy.

Twarz mojej siostry powoli się zmieniała. Zmieszanie, zaprzeczenie, a potem przerażenie. Tak pierwotne, że przez chwilę zrobiło mi się jej żal.

„Nie…” wyszeptała. „Kłamiesz. Chcesz mnie tylko skrzywdzić. On… on powiedział, że to ty jesteś problemem…”

– Oczywiście, że tak – uśmiechnęłam się gorzko. – Tak było mu łatwiej. Łatwiej było okłamać ciebie, okłamać samego siebie. Łatwiej było ukraść ci życie niż przyznać się do własnej niższości.

Odwróciłem się i poszedłem w stronę wyjścia.

– No więc, siostro, gratulacje. Naprawdę będziesz miała dziecko. Ale mój mąż nie ma z tym nic wspólnego.

Zamknąłem za sobą drzwi, zostawiając ją samą w zrujnowanym domku z kart jej „wielkiej miłości”.

Nocne powietrze wydało mi się zaskakująco świeże. Wziąłem głęboki oddech. Po raz pierwszy od dawna oddychanie stało się dla mnie łatwe.

Minęło pięć lat.

Pięć lat – dużo czy mało? Wystarczająco długo, żeby stare blizny przestały boleć w pogodzie.

Wystarczająco dużo, aby nauczyć się nowego języka, zmienić zawód i przeprowadzić się do miasta, w którym morze będzie widoczne z okna sypialni.

Siedziałem w małej kawiarni na nabrzeżu, leniwie mieszając łyżką piankę na moim cappuccino.

Lekki wietrzyk igrał z papierową serwetką, a gdzieś w oddali krzyczały mewy.

Czekałam na Andrieja – mieliśmy wyjechać za miasto, odebrać szczeniaka ze schroniska. Ta myśl rozgrzewała mnie od środka, napełniając cichą, spokojną radością.

Zadzwonił dzwonek do drzwi i spojrzałem w tamtą stronę.

I zamarła.

Do kawiarni weszła kobieta, prowadząc za rękę małego chłopca. Była chuda, miała zapadniętą twarz i matowe oczy.

Miała na sobie jakiś bezkształtny szary kardigan, co sprawiało, że wyglądała jeszcze bardziej nudno.

Nie poznałabym jej, gdyby nie znajomy kształt jej ust. Lena.

Zobaczyła mnie niemal natychmiast. Zadrżała, na jej twarzy na moment pojawił się grymas paniki. Chciała się odwrócić i odejść, ale chłopak już ciągnął ją w stronę gabloty z ciastkami.

– Mamo, chcę tego z jagodami!

Lena szepnęła mu coś do ucha i zebrawszy się na odwagę, zaprowadziła go do stolika w najdalszym kącie. Z dala ode mnie.

Odwróciłam wzrok, udając, że jestem strasznie pochłonięta wpatrywaniem się w wzór na moim kubku. Ale czułam na plecach jej intensywne spojrzenie.

Kamień, który kiedyś znajdował się w mojej piersi, dawno już rozsypał się w pył, ale teraz jeden malutki odłamek zdawał się poruszać.

Nie czułem ani złości, ani urazy, tylko dziwny, odległy smutek.

Zamówienie zostało szybko przyniesione. Chłopiec komicznie marszczył nos, jedząc ciasto. Był słodki, jasnowłosy. Zupełnie niepodobny do Stasia ani Leny.

Już postanowiłem, że po prostu poczekam na Andrieja i wyjdę bez słowa. Ale Lena nagle wstała i skierowała się w stronę mojego stolika.

„Witaj” – jej głos był cichy, niemal szeptem.

– Cześć, Lena.

Zawahała się, przestępując z nogi na nogę.

– Ja… Nie wiedziałam, że tu jesteś. Tylko przejeżdżaliśmy.

„Tak się zdarza” – wzruszyłem ramionami.

„Jak się masz?” – wydusiła.

– Nic mi nie jest.

Pauza się przeciągała. Jej syn patrzył na nas z ciekawością.

– Katya, ja… – wyjąkała. – Chciałam powiedzieć… Wybacz mi. Wiem, że jest późno. I że to niczego nie zmienia. Ale ja… Byłam taka głupia.

Spojrzała na mnie z rozpaczliwą nadzieją. Czekała na odpowiedź, przebaczenie, może nawet wyrzut. Na coś, co pokazałoby, że mi zależy.

Nie obchodziło mnie to.

„To już przeszłość, Leno” – powiedziałem spokojnie. „Żyj swoim życiem”.

Łzy błyszczały w jej oczach. Zrozumiała. Zrozumiała, że dla mnie była tylko duchem z przeszłości. Stroną, którą przewróciłem i której już nigdy nie przeczytam.

Dzwonek do drzwi zadzwonił ponownie. Andriej wszedł z uśmiechem, trzymając w dłoniach dwa bukiety polnych stokrotek.

– Przepraszam, spóźniłem się. To dla ciebie.

Podał mi kwiaty i dopiero wtedy zauważył Lenę. Nie znał jej. Dla niego była po prostu obcą osobą, która z jakiegoś powodu płakała przy stole jego ukochanej.

„Coś ci się stało?” zapytał ze współczuciem.

„Nie” – uśmiechnęłam się do niego, przyjmując kwiaty. „W porządku. Ta kobieta już wychodzi”.

Lena skinęła głową w milczeniu, odwróciła się i wróciła do syna. A ja wciągnąłem w płuca miodowy aromat stokrotek.

Wszystko było w porządku. Każdy ma swoją własną drogę. A moja poprowadziła mnie naprzód, ku morzu, słońcu i mężczyźnie, który obdarowuje mnie polnymi kwiatami, ot tak. Bez żadnego powodu.