Dziś w supermarkecie przypadkowo stałam się świadkiem wzruszającej i zarazem smutnej historii.

Moją uwagę przykuła starsza kobieta, która uważnie studiowała ceny na najtańszych puszkach żywności.

Jej wygląd i zachowanie dały mi do myślenia: przy dość niskiej temperaturze – zaledwie +2 stopnie – miała na sobie gumowe klapki, nieodpowiednie ani na jesień, ani na zimę.

Wyglądała na samotną i zagubioną, ale jednocześnie wybierała każdy słoik bardzo ostrożnie, jakby od tego zależało całe jej życie.

Bez zastanowienia podszedłem do niej i zaproponowałem pomoc.

Na początku pomógł mi po prostu zrozumieć różnicę w cenach między produktami, a potem zaczął oprowadzać mnie po sklepie, uzupełniając mój koszyk produktami.

Chciałem, żeby ten dzień był dla niej odrobinę przyjemniejszy, nawet jeśli miałby to być tylko miły gest.

W miarę jak koszyk stawał się coraz cięższy, kobieta powtarzała coraz częściej: „Oj, synu, nie zawracaj sobie głowy, nie wpuszczą mnie do kasy, nie mam pieniędzy”.

Trochę czasu zajęło mi wytłumaczenie jej, że rzeczywiście zapłacę za zakupy i że może wziąć, co zechce.

Dopiero wtedy dotarło do niej, że to nie był żart ani żart.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu mogła sobie pozwolić na wybór tego, o czym od dawna marzyła.

I tak, niemal ze łzami w oczach, wzięła… masło i ryż.

Proste produkty, które dla nas są codziennością, dla niej stały się świętem.

Zapytałem ją, czego brakuje w domu.

Odpowiedź była przerażająca: niczego nie brakowało.

Nic, zupełnie nic.

Brak jedzenia.

Nawet chleb.

Ostatnie konserwy skończyły się kilka dni temu.

Kiedy wrzuciłem do koszyka kilka tabliczek czekolady, jej oczy się zaświeciły.

To była ta sama dziecięca radość, którą widziałem u mojej trzyletniej siostry, gdy dostawała smakołyk.

Okazuje się, że babcia naprawdę uwielbia czekoladę, ale od pięciu lat nie pozwala sobie na jej kupowanie.

Gdy szliśmy w kierunku kasy, nie wiedziała, jak się zachować: albo odmawiała przyjęcia towaru, albo prosiła, żeby przedstawić się jako jej siostrzeniec, aby pracownicy sklepu nie mieli nic przeciwko jej zakupom, albo zaczęła nam dziękować i przeżegnać się.

Jej strach przed kasą nie wynikał z obaw o opinię innych, ale z przykrych doświadczeń – kiedyś odmówiono jej obsługi, bo kupiła tylko dwie puszki konserw i chleb za 180 rubli.

Okazało się, że kobieta nie wychodziła z domu przez cały miesiąc.

Zjadła tylko to, co zostało — konserwy, które już dawno się skończyły.

Powiedziała mi, że za każdym razem, gdy wychodzi z domu, modli się do Boga, prosząc o co najmniej sto rubli na jedzenie.

Czasami znajdowała pieniądze już na drodze, jakby Bóg wysłuchał jej modlitw.

A teraz ma do zaoferowania więcej produktów, niż widziała od lat.

„Wiesz, synu” – powiedziała – „kiedy wychodziłam z domu, zawsze modliłam się do Boga, żeby zesłał mi choć sto rubli na jedzenie.

Czasem znajdowałem pieniądze po drodze, a ty kupowałeś mi tyle rzeczy.

Te słowa głęboko mnie poruszyły.

Poczułem się nieznośnie niezręcznie, że taka osoba, która przeżyła całe swoje życie, musi prosić o litość.

Zgłosiłem się na ochotnika, żeby ją odwieźć do domu.

Po drodze rozmawialiśmy na wiele tematów.

Okazało się, że mieszka w zadbanym domu – wysokim, ceglanym budynku na skrzyżowaniu Prospektu Leninskiego i ulicy Udalcowa.

Na pierwszy rzut oka to komfortowa okolica, nowoczesny dom, być może nawet elitarny.

Ale w środku tego mieszkania rozgrywa się cicha tragedia.

Babcia wyjaśniła, że ​​dostała to mieszkanie po zburzeniu starego pięciopiętrowego budynku, w którym mieszkała przez wiele lat.

Teraz mieszka tu sama.

Mieszkanie jest w opłakanym stanie: na podłodze zamiast podłogi jest tektura, a w kuchni powyrywane są sprzęty AGD.

Wszystko to zrobili krewni – siostra i synowa – wkrótce po śmierci jej syna.

Wytrzymali wszystko, co mogli i już się nie pojawią.

Czekają na jej śmierć, by przejąć mieszkanie.

Jak to jest czekać na śmierć bliskich, wiedząc, że oni czekają na ciebie?

Teraz zrozumiałem, dlaczego jej emerytura nie wystarczała nawet na jedzenie.

Rachunki za media w takim domu, usługi concierge, konserwacja windy – wszystko to kosztuje dwa razy więcej niż w zwykłym pięciopiętrowym budynku.

A ona nie ma innego mieszkania.

A ona boi się zmienić miejsce zamieszkania – przecież oszukiwani są często ludzie starsi, oszuści wykorzystują ich zaufanie, a czasem prowadzi to nawet do morderstwa.

Nie ma możliwości wymiany.

Ale nawet gdyby tak było, ona by się nie zgodziła – ryzyko było zbyt duże.

A teraz ten prosty kosz żywnościowy, który zapewni jej jedzenie na cały miesiąc, kosztuje tylko 3000 rubli!

Czy nikt w tak dużym budynku klasy biznes nie mógłby się zebrać i pomóc człowiekowi nie umrzeć z głodu?

Moja babcia pracowała w instytucie naukowym związanym z programem kosmicznym.

Oglądam stare fotografie – piękna, mądra dziewczyna, utalentowany specjalista.

I to jest starość…

Jej siostra dzwoni co pół roku, żeby dowiedzieć się, czy umarła.

A za każdym razem, gdy słyszy, że jej babcia żyje, krewna ją przeklina i się rozłącza.

Ma wnuka, synową – wszyscy z niecierpliwością czekają na jej śmierć.

Ale dałem sobie słowo: drodzy krewni, nie dożyjecie tego!

Babcia będzie miała wszystko: jedzenie, ubrania, lekarstwa, a może nawet wyjazd do sanatorium.

Ona przeżyje ich wszystkich, zrobię co w mojej mocy.

Kiedy się rozstawaliśmy, powiedziała mi tyle miłych słów, że poczułem się nieswojo.

Chciała płakać, dziękować, prosić o przebaczenie dla całego świata, który ją zostawił samą.

Powiedziałem, że wpadnę.

Kiedy wróciłem do domu, od razu otworzyłem Telegram i zobaczyłem opis podobnej sytuacji w sklepie autorstwa mojego znajomego.

Inna osoba zmagała się z tym samym bólem.

I nie jest to przypadek odosobniony – to choroba naszego społeczeństwa.

Samotny starzec może umrzeć z głodu w domu, w którym wszyscy sąsiedzi wiedzą, że jest niedożywiony, a każdy ma możliwość przedłużenia jego życia bez ponoszenia większych kosztów.

Ale nikogo to nie obchodzi.

Po prostu mam to gdzieś.

Przyjadą lekarze, wszystko jakoś zorganizują, a człowiek odejdzie.

I nadal.

Umrze z głodu i nikogo to nie obchodzi.

XXI wiek, Moskwa, e-mina.

Tej nocy nie mogłem spać przez długi czas.

W mojej głowie krążyły fragmenty zdań, obrazy z poprzedniego życia mojej babci – młodej, pięknej, odnoszącej sukcesy kobiety – i obraz jej obecnego życia – zimnego, samotnego, głodnego.

Dlaczego świat jest taki niesprawiedliwy?

Dlaczego ludzie, którzy poświęcili swoje życie nauce i swojemu krajowi, są zmuszeni spędzić resztę życia w ubóstwie i samotności, otoczeni przez chciwych krewnych, którzy marzą tylko o jej śmierci?

Rozwiązanie przyszło samo.

Nie mogłem po prostu tak zostawić tej sytuacji.

Zadzwoniłem do znajomego, który miał małą firmę spożywczą.

Opowiedziałem mu całą historię i bez wahania zgodził się zapewnić mojej babci comiesięczny pakiet żywnościowy.

Skontaktowałem się z kilkoma znajomymi, którzy byli gotowi pomóc mi w zakresie leków i potrzeb domowych.

Tydzień później przyjechałem ponownie odwiedzić babcię.

Była szczęśliwa widząc mnie tak, jakbym był jej własnym wnukiem.

Przywiózł jedzenie, lekarstwa i nowe, ciepłe buty.

Zrobiłem małe porządki w mieszkaniu i znalazłem fachowca, który naprawił zepsutą kuchenkę.

Babcia promieniała szczęściem, a jej oczy znów napełniły się życiem.

Zrozumiałem, że to dopiero początek.

Należało rozwiązać problem z krewnymi i uchronić ją przed wtargnięciem do mieszkania.

Znalazłem dobrego prawnika, który zajął się tą sprawą.

Życie babci zaczęło się stopniowo poprawiać.

I za każdym razem, gdy widziałem jej uśmiech, wiedziałem, że podjąłem właściwą decyzję.

Że nawet w tym obojętnym świecie jest miejsce na współczucie i miłosierdzie.

Że odrobina pomocy może odmienić czyjeś życie na lepsze.