Wiele lat temu był jednym z tysięcy młodych marzycieli, którzy przyjeżdżają do Nowego Jorku z jednym pragnieniem — zostać aktorem.
Mieszkał w tanim pokoju, spał na starym materacu, zarabiał bardzo mało — około 150 dolarów miesięcznie — i ledwo wiązał koniec z końcem.
Nie miał kontaktów, nie miał sławy, nie miał pewności co do przyszłości. Miał tylko pasję do aktorstwa i niesamowitą wytrwałość.

Spędzał noce na kanapie u brata — Michaela Bacona, kompozytora — szukał mieszkania przez ogłoszenia, przechodził niezliczone przesłuchania, które najczęściej kończyły się odmową.
Ale w jego sercu mieszkała uporczywa pewność: „Pewnego dnia wszystko się zmieni”.
I rzeczywiście — nadszedł moment, kiedy szczęście się do niego uśmiechnęło.

Najpierw były drobne role, potem bardziej zauważalne. A potem — uznanie.
Zagrał w kultowych filmach, takich jak „Footloose” („W rytmie serca”), „Mystic River” („Tajemnicza rzeka”), „A Few Good Men” („Kilku dobrych ludzi”).
Jego nazwisko znano na całym świecie. Zdobywał nagrody, chodził po czerwonych dywanach, udzielał wywiadów, zachwycał publiczność.

Tak, mowa o Kevinie Baconie — jednym z najbardziej szanowanych i rozpoznawalnych aktorów swojego pokolenia.

Ale osiągnąwszy wszystko, o czym marzył, pewnego dnia zrozumiał: hałas, zgiełk, sława — to nie to, co naprawdę daje człowiekowi szczęście.
Zaczął szukać ciszy. Prostoty. Naturalnej harmonii.
I znalazł ją — w życiu dalekim od Hollywood.

Dziś Kevin Bacon mieszka na farmie o powierzchni 6,5 hektara w małym miasteczku Sharon w stanie Connecticut.
Razem z żoną, aktorką Kairą Sedgwick, opiekują się kozami, świnkami, alpakami i końmi.
Wspólnie prowadzą gospodarstwo, piją poranną kawę na werandzie i cieszą się każdym dniem.

Zamiast jaskrawych strojów — proste ubrania i kalosze.
Zamiast błysków fleszy — miękkie światło o świcie i śpiew ptaków.
Zamiast hałaśliwych przyjęć — kolacja w gronie rodziny i spacer po zielonych ścieżkach.

Kevin przyznaje: to właśnie tutaj, na farmie, w końcu poczuł się naprawdę szczęśliwy.
Nie tęskni za planami filmowymi, życiem towarzyskim i uwagą mediów.
Znalazł coś więcej — wewnętrzną ciszę i poczucie, że wszystko jest na swoim miejscu.

Jego historia to przypomnienie, że szczęście nie zawsze znajduje się tam, gdzie jest głośno.
Czasem ukrywa się w ciszy. W porannej rosie. W kopytkach małego źrebaka. W filiżance gorącej kawy wypitej na ganku obok ukochanej osoby.