Pewnego dnia Alice, właścicielka małej restauracji, zauważyła, że w jej lokalu regularnie pojawia się chłopiec o imieniu Christopher. Często zabierał resztki jedzenia, które pozostawały po obiadach, a Alice zaczęła podejrzewać, że chłopak może ukrywać coś ważnego. Często widziała go w swojej restauracji i zastanawiała się, czy może nie ma co jeść, dlatego zmuszony jest zabierać jedzenie, które pozostawili inni. Alice była zaniepokojona tą sytuacją, ale nie mogła zrozumieć, dlaczego chłopak nie przyszedł do restauracji, żeby po prostu zjeść, a zabierał tylko resztki.

Pewnego dnia, po kolejnym zabraniu jedzenia, Alice postanowiła śledzić Christophera, aby dowiedzieć się, dokąd idzie z jedzeniem. Szła za nim w pewnej odległości, starając się nie przyciągać uwagi. Chłopak skierował się nie w stronę schroniska, jak sądziła, ale do jednego z domów. Kiedy Christopher dotarł do drzwi, położył paczkę z jedzeniem na progu i szybko odszedł. Alice podeszła bliżej i zauważyła, jak z domu wyszła starsza kobieta, która zabrała paczkę i wróciła do środka. Alice była wstrząśnięta, ponieważ nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Postanowiła, że następnym razem koniecznie porozmawia z Christopherem i dowie się, co tak naprawdę się dzieje.

Następnego dnia, w swojej restauracji, Alice podeszła do chłopca i zapytała go, kto mieszka w tym domu. Christopher był trochę zakłopotany, ale wkrótce przyznał, że to jego babcia i że przynosi jej jedzenie, ponieważ nie ma pieniędzy, aby kupić jedzenie. Chłopak opowiedział Alice, że jego rodzice zginęli, a od tego czasu mieszkał w schronisku. Jednak babcia nie mogła uzyskać opieki nad nim z powodu problemów finansowych, więc chłopak musiał mieszkać w schronisku, a codziennie przynosić jedzenie dla babci. Christopher powiedział, że jej sytuacja finansowa była tak trudna, że nie mogła sobie pozwolić nawet na minimalne wydatki na jedzenie.

Alice była wstrząśnięta tym wyznaniem i poczuła głęboki współczucie dla Christophera i jego babci. Nie mogła pozostać obojętna wobec ich losu. Alice postanowiła, że musi jakoś pomóc tej rodzinie i natychmiast zaproponowała Christopherowi, że nie będzie już przychodził po resztki jedzenia, a ona sama przygotuje dla niego i jego babci pełnowartościowe posiłki. Ale to było tylko początek tego, co Alice postanowiła zrobić.

Tego samego dnia Alice odwiedziła dom babci Christophera, Edith. Kiedy opowiedziała Edith, że jej wnuk codziennie przynosił jej jedzenie, ponieważ babcia nie mogła sobie pozwolić na zakup produktów, Edith była bardzo poruszona. Nie mogła uwierzyć, że jej wnuk tak bardzo się o nią troszczy. Edith bardzo przeżywała, że nie mogła odpowiednio zadbać o niego i czuła się winna, że nie mogła zapewnić mu lepszego życia. Alice uspokoiła ją i obiecała, że będzie pomagać im obojgu. Zaproponowała babci pracę w swojej restauracji, aby mogła utrzymać siebie i Christophera, a także obiecała, że pomoże chłopakowi w nauce i innych potrzebach.

Edith była ogromnie wdzięczna, ale jej emocje nie mogły ukryć tego, jak ciężko było jej przyznać, że jej wnuk żył w takich warunkach. Była głęboko poruszona propozycją Alice i poczuła, że w jej życiu w końcu pojawiła się osoba, która jest gotowa pomóc. Alice wyjaśniła, że sama doświadczyła wielu strat w życiu, ponieważ jej rodzice zginęli, gdy była mała, i musiała dorastać bez ich wsparcia. To sprawiło, że poczuła potrzebę pomocy innym, którzy mieli pecha w życiu. Edith, rozumiejąc, że Alice naprawdę chce pomóc, przyjęła jej propozycję.

Alice opowiedziała także, że może przejąć rolę opiekuna Christophera, aby mógł mieszkać z babcią, a nie w schronisku. Wszystkie formalności zostały szybko załatwione i wkrótce Christopher wrócił do domu swojej babci, a oni zaczęli mieszkać razem. To był duży krok dla obojga, a Edith była szczęśliwa, że jej wnuk teraz jest przy niej.

Kiedy Christopher dowiedział się, że jego babcia będzie pracować w restauracji Alice, był bardzo wdzięczny i powiedział, że teraz może spokojnie myśleć o swojej przyszłości. Edith z kolei podziękowała Alice za wszystko, co zrobiła, i powiedziała, że teraz ma rodzinę, za którą może być wdzięczna. Alice obiecała, że zawsze będzie obok i nawet jeśli życie przyniesie trudności, zawsze będą mogli wspierać się nawzajem.

Po tym Edith zaczęła pracować w restauracji Alice, pomagając w gospodarstwie, a Christopher chodził do szkoły i otrzymywał niezbędną pomoc w nauce. Alice dbała o to, by chłopak się uczył i rozwijał, a w ich rodzinie nastał długo wyczekiwany spokój i dobrobyt.

Edith często mówiła Alice, że jest ich prawdziwym aniołem i że teraz nie jest tylko babcią, ale częścią nowej rodziny, która powstała dzięki Alice. Chłopak stawał się coraz bardziej pewny siebie, wiedząc, że teraz ma wsparcie i troskę. Alice, z kolei, czuła się szczęśliwa, ponieważ pomagając innym, znalazła to, czego jej brakowało — prawdziwą rodzinę, którą kochała i wspierała.