Kiedy David z entuzjazmem zaprosił Penelope na przyjęcie do wspaniałej posiadłości swojego szefa, Penelope potraktowała to jako okazję do odnowienia z nim kontaktu.

Jednak w miarę jak wieczór zbliżał się ku końcowi, pewien mały szczegół wskazywał, że Dawid już wcześniej odwiedził tę rezydencję.

Ta podejrzana chwila doprowadziła do ujawnienia sekretów, które wstrząsnęły światem Penelope.

Był to typowy czwartkowy wieczór, a Penelope krzątała się w kuchni, z rękami pokrytymi mąką piekąc ciasteczka dla swojego pięcioletniego syna, Derricka.

Kuchnię wypełnił słodki aromat wanilii i czekolady, a Derrick stał nieopodal, pełen energii, pracując nad obrazem, który bardziej przypominał wielobarwną mieszaninę niż rozpoznawalnego dinozaura.

„Mamo, spójrz na mojego dinozaura!” Derrick wykrzyknął dumnie, podając jej swoją pracę.

Penelope roześmiała się i potargała mu włosy. „To wspaniale, moja droga! Coraz lepiej ci idzie!”

W tym momencie drzwi skrzypnęły i wszedł David. Wyglądał elegancko w swoim garniturze, ale jak zwykle dźwigał na barkach ciężar zmęczenia.

Postawił teczkę obok drzwi i poluzował krawat. Widok ten kiedyś sprawił, że serce Penelope zabiło szybciej, ale teraz sprawił, że jeszcze bardziej tęskniła za przeszłością.

„Witaj, Pen. Derrick” – powiedział z lekkim uśmiechem.

„Tato!” krzyknął Derrick, biegnąc do niego. David podniósł go i obrócił w ramionach, jak zwykle.

„Jak minął ci dzień?” – zapytała Penelope, starając się, aby jej głos brzmiał lekko i z nadzieją.

„Dobra wiadomość” – powiedział David, a jego oczy rozbłysły, gdy wyciągnął mapę z kieszeni.

„Laura urządza przyjęcie w ten piątek i zaprosiła swoich najlepszych pracowników i ich partnerów. Oto nasze zaproszenie do jej rezydencji”.

Penelope poczuła iskierkę nadziei. To może być miły wieczór, okazja, by spędzić razem czas.

„Impreza? W rezydencji? Brzmi świetnie. Musimy znaleźć opiekunkę dla Derricka”.

„Wszystko już zrobione. Maria powiedziała, że ​​może się nim zaopiekować” – odpowiedział David, całując ją szybko w policzek. „Będzie wspaniale, Pen. W końcu zobaczysz kawałek mojego świata”.

Penelope się uśmiechnęła, nieświadoma, jak dramatycznie ten świat zmieni się w niedalekiej przyszłości.

Był piątkowy wieczór. Kiedy Penelope i David stali przed rezydencją Laury, nie mogła powstrzymać się od zachwytu nad jej ogromnym budynkiem.

Miejsce to przypominało bajkę, z imponującymi kolumnami, idealnie utrzymanymi ogrodami i światłami rozświetlającymi całą rezydencję, nadając jej wygląd pałacu.

„Nigdy nie byłam w takim domu” – szepnęła Penelope do Davida.

„Ja też” – odpowiedział, szeroko otwierając oczy.

Oddali swoje płaszcze prawdziwemu lokajowi, a gdy Penelope rozkoszowała się luksusową atmosferą, przypomniała sobie, że obiecała Marii, że da jej znać, gdy tylko przybędą.

Wyciągnęła telefon, ale okazało się, że bateria jest rozładowana. Odwróciła się do Davida i wyciągnęła rękę. „Czy mogę skorzystać z twojego telefonu? Muszę skontaktować się z Marią w sprawie Derricka”.

„Jasne” – powiedział David bez wahania, podając jej swój telefon.

Penelope spojrzała na ekran i zamarła. Był już połączony z Wi-Fi – „Laura’s Mansion”.

Jej żołądek się zacisnął, nie z podniecenia, ale z dyskomfortu. Dlaczego jego telefon był już podłączony? Powiedział, że nigdy nie był w takim miejscu. Dlaczego David skłamał w tej sprawie?

„Wszystko w porządku?” zapytał David, zauważając jej opóźnienie.

„Tak, po prostu… ten dom jest niesamowity” – odpowiedziała, wymuszając uśmiech.

Jednak ziarno wątpliwości zostało zasiane i im dłużej trwał wieczór, tym bardziej nieswojo się czuła.

David wmieszał się w tłum gości, pozostawiając Penelope samą po pokoju.

Była blisko bufetu, gdy usłyszała, jak mąż Laury, Mark, od niechcenia mówi do kogoś: „Będę w Tokio przez następny tydzień. Laura zostanie sama w domu”.

Zimny ​​pot spłynął po plecach Penelope, ale starała się odepchnąć to uczucie.

Kiedy znalazła Davida wśród jego kolegów, usłyszała, jak mówi: „Jutro będę pracował do późna. Mam przed sobą duży projekt”.

Umysł Penelope natychmiast zaczął wirować. Czy to może być przypadek?

Niezręczne uczucie powróciło, tym razem jeszcze silniejsze, gdy rozejrzała się po pokoju i jej wzrok padł na Laurę otoczoną wielbicielami.

David zauważył jej dalekie spojrzenie. „Penelope, czy wszystko w porządku?”

„Tak, po prostu… myślę” – mruknęła, a jej umysł już tworzył skojarzenia, których nie chciała widzieć.

„Wygląda to raczej na niepokój” – odpowiedział David. „Spokojnie, Pen. Przyniosę ci kolejnego drinka”.

Jednak Penelope nie potrafiła się zrelaksować.

Następnego dnia, gdy Derrick był w szkole, pojechała do biura Davida, czując, jak serce wali jej ze strachu.

Gdy przybyła, sekretarka powiedziała jej, że David wyszedł w sprawach osobistych. Żołądek Penelope zacisnął się ze strachu.

Zadzwoniła do Davida i starała się brzmieć radośnie. „Hej, gdzie jesteś? Pomyślałam, że przyniosę ci lunch”.

„Jestem w biurze, całkowicie pochłonięty pracą” – odpowiedział spokojnie. „Przepraszam, ale nie mam czasu na lunch dzisiaj”.

Kłamstwo było oczywiste, co wzmocniło determinację Penelope.

Pojechała prosto do rezydencji Laury, a jej myśli przepełniała burza strachu i podejrzeń.

Gdy przybyła, zapukała do drzwi i Laura otworzyła. Jej zaskoczenie szybko przerodziło się w nerwowość.

„Penelope? Co tu robisz?”

„Muszę zobaczyć Davida” – powiedziała Penelope zimnym głosem.

„David? Nie ma go tutaj” – wyjąkała Laura, próbując zablokować jej drogę.

Penelope zignorowała ją, przeszła obok i zaczęła przeszukiwać dom w poszukiwaniu Davida, kierując się intuicją.

Otworzyła drzwi do szafy w sypialni i zobaczyła Davida, chowającego się jak tchórz.

„David?” Jej głos drżał z wściekłości i bólu.

David zrobił krok do przodu, jego twarz wypełniła się poczuciem winy. „Penelope, mogę wyjaśnić”.

„Wyjaśnij? Oszukałeś mnie!” krzyknęła Penelope, a jej głos rozbrzmiał w całym luksusowym pokoju.

„Nie potrzeba żadnych wyjaśnień. To koniec.” Głos Penelope był zimny i ostateczny.

Odwróciła się i wyszła, a jej serce pękało z każdym krokiem.

Droga do domu przypominała błotniste morze łez i bólu.

W domu Penelope wiedziała, że ​​musi być silna dla Derricka.
Zadzwoniła do prawnika i rozpoczęła bolesny proces rozwodu, zdecydowana rozpocząć nowe życie.

Tego wieczoru Maria przyszła ją pocieszyć. „Pen, tak mi przykro” – powiedziała, przytulając Penelope.

„Nie wiem, jak sobie z tym poradzić, Maria. Jak mam dalej żyć?” Penelope szlochała.

„Krok po kroku” – powiedziała cicho Maria. „Jesteś silniejsza, niż myślisz”.

Penelope rozpoczęła terapię, aby skupić się na swoim uzdrowieniu i byciu lepszą matką dla Derricka.

Pewnego wieczoru, gdy układała go do snu, spojrzał na nią niewinnymi oczami. „Mamo, czy wszystko w porządku?”

Uśmiechnęła się przez łzy. „Tak, moja droga. Wszystko będzie dobrze”.

I w tym momencie Penelope zrozumiała, że ​​pomimo bólu serca, znalazła siłę. Była gotowa zacząć od nowa, dla Derricka i dla siebie.

Laura próbowała interweniować, ale Penelope uciszyła ją spojrzeniem. „Daj mi spokój!”

„Jak długo to już trwa?” – zapytała Penelope, a jej ręce trzęsły się ze złości.

Dawid zrobił pauzę. „To nie powinno było…”

„Dość, zostaw to. Skończyliśmy.” Głos Penelope był zimny i ostateczny.

Odwróciła się i odeszła, a jej serce pękało z każdym krokiem.

Droga powrotna była pełna łez i bólu.

W domu Penelope wiedziała, że ​​musi być silna dla Derricka.

Zadzwoniła do prawnika i rozpoczęła bolesny proces rozwodu, zdecydowana odbudować swoje życie.

Tego wieczoru Maria przyszła ją pocieszyć. „Pen, tak mi przykro” – powiedziała, przytulając Penelope.

„Nie wiem, jak sobie z tym poradzić, Maria. Jak mam dalej żyć?” Penelope szlochała.

„Krok po kroku” – powiedziała cicho Maria. „Jesteś silniejsza, niż myślisz”.

Penelope rozpoczęła terapię, aby skupić się na swoim uzdrowieniu i byciu lepszą matką dla Derricka.

Pewnego wieczoru, gdy układała go do snu, spojrzał na nią niewinnymi oczami. „Mamo, czy wszystko w porządku?”

Uśmiechnęła się przez łzy. „Tak, moja droga. Wszystko będzie dobrze”.

I w tym momencie Penelope zrozumiała, że ​​pomimo bólu, znalazła w sobie siłę.

Była gotowa zacząć wszystko od nowa, dla Derricka i dla siebie.