Śluby powinny być radosne, ale kiedy zobaczyłam Shaniaz idącą do ołtarza, miałam złe przeczucia.

Coś było nie tak, chociaż nie potrafiłem dokładnie określić co.

Kiedy w końcu zrobiłem krok naprzód, żeby podnieść jej sukienkę, zamarłem ze zdumienia na widok tego, co zobaczyłem.

Znam Dave’a od ponad trzydziestu lat.

Razem dorastaliśmy, dzieliliśmy się sekretami i śmialiśmy się z naszych niezręcznych lat nastoletnich.

Dlatego gdy powiedział mi, że żeni się z Shaniz, piękną i pełną wdzięku kobietą, którą poznał rok temu, szczerze się z nim cieszyłam.

Nigdy nie pomyślałabym, że ktoś mógłby go związać, a jednak byliśmy tam, w dniu jego ślubu.

Ceremonia była niczym z bajki – wręcz zbyt idealna.

Shanize wyglądała, jakby wyszła prosto z magazynu ślubnego, jej elegancka, biała suknia powiewała, gdy szła do ołtarza.

Powinienem cieszyć się pięknem chwili, ale coś było nie tak.

Na początku sądziłem, że to kwestia ekscytacji.

W końcu śluby to wydarzenia stresujące.

Ale potem zwróciłem uwagę na jej chód.

Była niepewna i niestabilna.

Jej kroki były małe, niepewne, niemal jakby miała trudności z chodzeniem.

Skłoniłem się ku siostrze Dave’a, Heather.

„Widzisz to? Ona dziwnie chodzi” – wyszeptałem.

Heather szybko spojrzała w stronę przejścia, ale wzruszyła ramionami.

„Przesadzasz. Ona jest po prostu zdenerwowana. To wielki dzień”.

Próbowałam przekonać samą siebie, że Heather ma rację, ale im bardziej Shanize zbliżała się do ołtarza, tym mój niepokój tylko rósł.

Jej kroki były powolne, wręcz bolesne.

Nie mogłam już tego znieść i wyszeptałam ponownie: „Coś jest nie tak, Heather”.

„Przestań, Janice” – syknęła.

„Niszczysz chwilę.”

Spojrzałem na Dave’a, który stał przy ołtarzu i promieniał radością.

Kiedy nasze oczy się spotkały, podniósł kciuk do góry i powiedział w milczeniu: „Czy możesz w to uwierzyć?”

Odwzajemniłam jego uśmiech, ale wewnątrz mnie narastało napięcie.

Gdy Shaniz zbliżyła się do ołtarza, ktoś za mną szepnął: „Ona się ślizga”.

Dostałem gęsiej skórki na kręgosłupie.

Po prostu się przesunęło, tak właśnie było.

Nie chodziła normalnie.

„Muszę sprawdzić” – mruknęłam, robiąc krok naprzód i ignorując paniczną próbę zatrzymania mnie przez Heather.

Serce waliło mi w piersiach, gdy opadłam na jedno kolano i ostrożnie podniosłam rąbek sukienki Shanize.

To, co zobaczyłem, było tak szokujące, że przez chwilę nie mogłem zrozumieć, co się dzieje.

Buty męskie.

Duże, wypolerowane męskie buty.

Zamrugałem i próbowałem to przetworzyć.

Przyjrzałam się uważniej i zauważyłam materiał spodni, który był częściowo ukryty pod sukienką.

Mój wzrok powoli powędrował w górę i zobaczyłem to – prawdę patrzącą mi prosto w twarz.

To nie był Shaniz.

To był mężczyzna.

Mężczyzna w peruce i z welonem zakrywającym twarz, ale teraz, gdy byłam tak blisko, przebranie stało się oczywiste.

Cały kościół zamarł w ciszy.

„Janice…?” Głos Dave’a zadrżał od ołtarza, jego radość zmieniła się w zakłopotanie.

Wstałam, cała drżąca, i spojrzałam mu w oczy.

Nie mogłem znaleźć słów, żeby to wyjaśnić.

Wszyscy zamarli, nie mogąc oderwać oczu od mężczyzny przebranego za pannę młodą.

Napięcie w powietrzu było wyczuwalne, jakby wszystko miało się za chwilę zawalić.

Wtedy oszust uśmiechnął się i dramatycznym ruchem zdjął welon i perukę.

Kościół wypełniły okrzyki zdziwienia, gdy odsłonięto krótko przycięte, ciemne włosy.

„Niespodzianka” – powiedział zadowolony mężczyzna.

„Nawet tego nie zauważyłeś, prawda?”

Dave zatoczył się do tyłu, a jego twarz pobladła.

„Co…co to jest? Gdzie jest Shaniz?”

Mężczyzna, drużba Dave’a, roześmiał się.

„Jej tu nie ma, Dave. Odeszła. Nie ma jej już od kilku dni”.

„Ale nie martw się, ona mnie o to poprosiła.”

W kościele zapanowało niedowierzanie, lecz zadowolony wyraz twarzy świadka pozostał niezmieniony.

„Chciała, żebyś wiedział, jak to jest być zaskoczonym”.

Twarz Dave’a wykrzywiła się w wyrazie zakłopotania.

„O czym mówisz?”

„Ona dowiedziała się wszystkiego, Dave” – powiedział drwiąco świadek.

„O tobie i Vanessie, druhnie. Shanize wiedziała wszystko”.

Wydawało się, że powietrze uciekło z pokoju.

Twarz Dave’a stała się śmiertelnie blada, a w jego oczach widać było przerażenie.

„Nie… nie, to nieprawda.”

„To prawda” – kontynuował drużba głosem ociekającym złośliwością.

„Mogła odwołać ślub, ale gdzie byłaby wtedy cała zabawa?”

„Chciała, żeby wszyscy zobaczyli prawdziwego Dave’a”.

W kościele wybuchł chaos.

Goście zaczęli szeptać, niektórzy wstali, żeby wyjść, inni obserwowali w oszołomionym milczeniu.

Spojrzałem na Vanessę, jej twarz była śmiertelnie blada, a ręce się trzęsły.

Głos Dave’a brzmiał rozpaczliwie.

“To niemożliwe!”

Ale najlepszy człowiek podszedł bliżej, a jego głos stał się ostry.

„To się dzieje, Dave. Zdradziłeś ją i teraz za to płacisz”.

W pokoju zapanował chaos.

Dave spojrzał na mnie, prosząc o zrozumienie.

“Janice, proszę…”

Potrząsnąłem głową pełną goryczy.

„Dave, co zrobiłeś?”

W kościele znów zapadła cisza, gdy zimny głos świadka odbił się echem po całej sali.

„To jest twoja kara, Dave. Za to, co jej zrobiłeś”.

Z tymi słowami odszedł, zostawiając Dave’a samego – złamanego, nagiego i zniszczonego.